Lapland. Sneeuwscooteren en ijsvissen

29 januari 2015 Lapland, Lemmenjoki. Dag 5.

Ik heb de sneeuwscooters al zien rijden over het immense meer bij ons hotel en vandaag mogen we er zelf een besturen! We krijgen een uitgebreide instructie van Marti.
'Rechts zit de gashendel. Zodra je deze los laat, neemt de snelheid af. Links is de hendel om te remmen.
Met dit handgebaar zal ik aangeven of je snelheid moet maken. ' Zijn hand schiet omhoog.
'Als je moet remmen, zal ik mijn hand zo bewegen.' Marti maakt een gebaar alsof hij aan de handrem trekt.
'Pas op bij de bochten. Ik zal jullie waarschuwen door mijn hand uit te steken naar opzij.'
Hij loopt bij ons nog even langs.
'Waar is deze draaiknop voor?' Ik vraag het op een toon alsof ik alles van techniek weet, alleen dit ene ding niet kan verklaren.
'Met deze draaiknop kan je de verwarming in stellen.'
'Wat? De verwarming?' Ik kan het bijna niet geloven. Geen overbodige luxe bij temperaturen van minus twaalf graden!
'Ja, het verwarmt de handvaten van de scooter.' Marti geeft een knipoog. 'Je wil toch niet dat je handen aan het stuur bevroren zitten?'
'Dat hebben we wel nodig, met de hoge snelheden die deze scooter kan halen,' voegt Jeroen er aan toe.

Jeroen staat al in de startblokken. Weken voor ons vertrek naar Lapland heeft hij zich verheugd op de tocht met de sneeuwscooter. Bij Voigt Travel hebben ze ons gewezen op de extra verzekering, voor als je schade maakt met de scooter. Het zit niet in de standaard reisverzekering en de schade kan behoorlijk oplopen: een sneeuwscooter kost al gauw zo'n negen duizend euro.
Op dit moment ben ik blij, dat ik deze verzekering heb afgesloten. Ik zie Jeroen vol bravoure op de scooter stappen en zie een bijzondere twinteling in zijn ogen als hij de sneeuwscooter start. Als hij maar niet denkt, dat hij Niki Lauda is. Ik mis alleen de de vlag als begin van de start, maar verder waan ik me in een echte rally. Jeroen maakt een manoeuvre naar links om in te halen, de rest van de groep blijft het spoor van Marti volgen. Ik grijp me stevig aan hem vast.
Jeroen probeert me gerust te stellen: 'Ik ga opzij rijden, want door de diepe sporen in de sneeuw op het ijs is het lastig om de scooter recht te houden. Kijk maar hoe de anderen slingeren.'
Hij heeft gelijk, maar moet hij nou zo snel rijden?
'Niet zo hard, niet zo hard.' Verder gaat mijn woordenschat niet. Dan zie ik voor me een sneeuwscooter op zijn zij liggen. Jeroen remt af, stuurt nog meer er vanaf, maar komt ook vast te zitten in een wak.
Marti komt te hulp. Eerst word ik van de sneeuwscooter geholpen en door Marti op zijn eigen scooter netjes naar de anderen gebracht. Daarna wordt Jeroen en ook het andere stel met hun scooter geholpen.
Ze zijn vol lof over Marti: 'Terwijl hij aan de scooter trok, en de ander gas gaf, kwam hij zelf met zijn benen eronder. Maar de sneeuw is zo diep, er kan je niets gebeuren.'

Het is tijd voor het ijsvissen. Gepaard met een grote handboor maakt Marti een gat in het ijs, dat zeker vijftig centimeter dik is. Hij schept wat los ijs weg en gooit de hengel voor ons uit. De vissen willen niet erg bijten. Geen wonder met een plastic lokaas aan onze vislijn.
Op de scooter gaan we een stuk verder. Daar heeft Marti eerder al een visnet uitgegooid. Ja, we hebben prijs: een visje. Trots scharen we ons achter onze vangst en laten het op de foto vastleggen. Dat het een dode vis is, mag de pret niet drukken.

Desiree Janssen