Niet alles is wat het lijkt

Ecuador, Quito, 4 januari 2016, 18.15 uur

Ons bezoek aan Quito zit er op. Ik had niet verwacht dat we het hier in deze stad vier dagen en nachten zouden volhouden. Het lijkt wel of we midden in een scene zitten van een politiefilm. Elk uur van de dag - in de avond zelfs elke vijf minuten gaat er wel een politiewagen met loeiende sirenes voorbij. Ook 's nachts klinkt uren achter elkaar bij onze overburen het inbraakalarm. Het schijnt dat de buurman niet zoveel haast heeft om deze uit te schakelen tot grote wanhoop van de eigenaresse van ons hotel. Het bellen naar de politie levert weinig op. Ook in de Lonely Planet en op posters in restaurants zijn er veel waarschuwingen om in de avond niet op straat te lopen, maar vooral een taxi te nemen.

Er is veel te doen in en rond Quito. Op de zaterdag gaan we vroeg naar Otavalo voor de tradionele weekmarkt. De eigenaresse van onze hostal heeft voor ons de taxi geregeld die ons naar het noordelijke busstation, naar terminal Terrestre brengt. Busticket kopen, ontbijt bestellen bij degene die het hardst roept vanaf de vele eetkraampjes en nog geen vijf minuten later zijn we vertrokken. In Otavalo hoeven we alleen de Otavalenos te volgen, herkenbaar aan de lange zwarte vlecht op hun rug en hun kleurige kleding en komen zo uit bij de dierenmarkt, aan de overkant van het stadje. Van koeien, stieren, varkens tot cavia's, honden en katten worden er verhandeld. In het centrum van Otavalo verspreidt de rest van markt zich over enkele pleinen en bieden indinanen uit de weide omgeving hun kleurige geweven doeken, kleden en poncho's te koop aan.

We houden een taxi aan om het kratermeer van Cuicocha te bezoeken. We willen een deal maken met de chauffeur om ons heen en weer te brengen inclusief wachttijd. Waarschijnlijk is de cursus Spaans van Jeroen ver weggezakt, want de taxichauffeur lijkt ons niet te begrijpen en gaat alleen maar sneller praten. We eindigen in het stadje Cuicocha.
Ik zit er niet over in, want volgens ons reisboek gaat er vanuit het centrum een rondtour naar het kratermeer met pick-up truck, incl. wachttijd van dertig minuten. We vinden inderdaad een pick-up truck met chauffeur, maar hij kan niet op ons wachten bij het kratermeer.
'Geen probleem toch, er zijn daar toch genoeg taxi's.' Jeroen kijkt me vol vertrouwen aan.
Het kratermeer is prachtig, zo ingeklemd tussen een enorme vulkaan. We zouden uren kunnen lopen, maar de lucht is aan het betrekken en de eerste regendruppels vallen al. Geen taxi te bekennen. Wel een groep jongelui die achter op een truck springen. Ik loop naar de chaufeur en als een ware doventolk geef ik aan dat we graag een plaatsje achterop willen. Gelukt. In onze regenponcho's weten we de regent te trotseren en raken aan de praat met een jonge Ecuadoraan, die uitstekend Engels spreekt. Hij werkt in de de toeristenbranche en geniet van de extra vrije dagen vanwege nieuwjaar.
'Dit jaar hebben we een extra grote pop gemaakt met daarop het masker van een bekende politieke man, waar we een hekel aan hebben. Om twaalf uur 's nachts tijdens de jaarwisseling hebben we voor ons huis de pop in brand gestoken. Een prachtig gezicht en het geeft geluk.' Hij voegt er lachend aan toe: 'Onze president heeft inmiddels verboden dat er maskers met zijn afbeelding worden verkocht.'

Op zondag staan we om half acht 's morgens al buiten. Een helderblauwe hemel, geen wolk te zien, ondanks ale weersvoorspellingen. We waren bang dat 'El ninja' = 'het kind' al had toegeslagen, want gisteren had het de rest van de dag en avond onophoudelijk geregend en stonden verschillende straten blank. El ninja is een natuurverschijnsel dat eens per acht-negen jaar voor komt. Vocht verzamelt zich in de warme lucht en kan in grote hoeveelheden ineens naar beneden komen. In 2016 zou 'El ninja' zelfs nog heviger zijn dan ooit daarvoor.
Geen tijd te verliezen. Met de taxi (5 dollar) laten we ons naar de 'Teleferico' = kabelbaan vervoeren. Ik dacht al aardig gewend te zijn aan de hoogte van 3300 meter waarop Quito zich bevindt en me gewapend te hebben dankzij de pillen tegen hoogteziekte.
Op het eindpunt van kabelbaan op 4100 meter voel ik me duizelig worden bij elke stap omhoog. Jeroen loopt nog een kleine 300 meter omhoog, terwijl ik niet verder kom dan het bankje naast de kabelbaan. Het zicht over de langgerekte hoofdstad van Ecuador Quito is adembenemd!
Na wat onderhandelen neemt de taxichauffeur ons voor twintig dollar (vijf dollar minder) mee naar de evenaar in het dorpje Mitad del Munde = 'midden van de wereld'. We krijgen een stempel in ons paspoort en een certificaat mee, dat we op 3 januari 2016 op de evenaar zijn geweest. Heel indrukwekkend.

Op maandagochtend 4 januari komt de stad weer tot leven. Waar eerst lege straten zijn, grauwe winkels afgesloten zijn met ijzeren rolluiken, loopt nu winkelend publiek langs etalages met knipperende lichtjes. De auto's maken van tweebaanswegen drie banen om zo afstand te winnen in het drukke verkeer.
Bij een reisbureau regelen we een vierdaagse jungletour naar het Amazonegebied en veranderen ter plekke onze dagreisplan na enthousiaste verhalen van de medewerkster over een zesdaags festival in Pillaro.
De taxichauffeur die ons naar de hotsprings van Papallacta zou brengen vindt de nieuwe bestemming prima. Hij is in Pillaro geboren. Hij rijdt als Nikky Lauda over de bergpassen en lacht ons steeds toe. Wat een aardige man, denk ik. Als we om kwart over twee 's middags aankomen is het Diablada festival in volle gang: een parade van mannen, vrouwen en kinderen uitgedorst met verschillende maskers van duivels, begeleid door drumbands. Jeroen krijgt een drankje van een 'duivel' en ik word in de tang genomen door een lang koort dat een 'duivel' om me heen gooit.
Over de prijs van de taxi blijkt de chauffeur het niet met ons eens te zijn. We hadden honderd dollar afgesproken, maar nu in Pillaro begint hij over tweehonderd dollar, aangezien het geen enkele reis is, maar we weer terug willen.
'Ik wil nu het geld,' eist de taxichauffeur.
'We hebben het geld in hotel in Quito.'
Terug in Quito laten we de eigenaresse van onze hostal voor ons het woord doen. Na een heftige discussie wordt de prijs120 dollar en zijn wij een illusie rijker.