Pas op, een kaaiman!

Ecuador, Samona lodge, midden in de Amazone, 8 januari 2015, 9.00 uur.

Liggend in een hangmat voor onze hut van bamboe, geniet ik van de laatste geluiden van de vogels en apen uit de jungle. Onze vierdaagse tour aan de Amazone zit er al weer op.

Vanuit Quito zijn we maandagavond om elf uur met de nachtbus vertrokken. Dit vertrek was best wel spannend, aangezien de medewerkster van ons reisbureau in Quito ons op het hart had gedrukt om vooral niet eerder dan vijf voor elf 's avonds bij het vertrekpunt van onze bus te zijn vanwege de criminaliteit in deze buurt. Dit punt blijkt slechts drie straten van onze hostal vandaan te zijn en dan te bedenken dat volgens de Lonely Planet onze wijk 'Mariscal' de veiligste wijk van heel Quito is.
We nemen geen enkel risico en laten ons door een taxi brengen. Gelukkig staat onze bus al te wachten. De stoelen zetten we in de relaxstand en acht uur later na steeds heen en weer geslingerd te worden in de haarspeldbochten komen we op het meetingpunt aan: hotel d'Mario in Lago Agrio. Jeroen is wel toe aan een stevig American ontbijt met spiegeleieren, ik ga voor een continental met getoost brood en gesmoten kaas.
Veronica, onze reisgids komt ons tegemoet: 'Nog twee uur rijden met de bus en dan zijn we in het Amazonegebied.'

Wat een verschil. Geen geasfalteerde wegen, maar slechts over water is onze lodge te bereiken.
Veronica vertelt: 'Het water staat erg laag, vanwege de droogte. De laatste maanden heeft het niet meer geregend. De zware bagage zal daarom in een andere boot vervoerd worden.'
We stappen in een tienpersoonskano met motor en racen twee uur lang over de rivier Cuyabeno met aan beide kanten uitgestrekte mangroves en bomen vol met lianen. Zoetwater dolfijnen begroeten ons door voor onze boot het water in te duiken en even later weer spuitend naar boven te komen.

Na de lunch met heerlijke verse ananas en mango gaan we op zoek naar vogels en apen.
'We hebben geluk. Ik zie een kaaiman, een krokodil. Let op de ogen die boven water uit komen. De rest van hun lichaam laten ze niet zien. Zo proberen ze vogels en insecten te vangen.' Veronica wijst naar een bosje planten aan de zijkant van de rivier en inderdaad ik kan een paar ogen ontdekken. Als we dichterbij komen hoor ik een plons en zijn de ogen verdwenen.
We varen een stuk verder naar een groot meer.
'Wie wil er zwemmen?'
Iedereen kijkt Veronica verbaasd aan.
Ik kan alleen verschrikt kijken naar het water met de verwachting dat er elk moment twee grote ogen te voorschijn komen.

De buitenlucht in de Amazone maakt hongerig. Niet alleen ik maar ook de rest van de groep schept voor een tweede keer op bij het diner. Soep met locale groente, rijst met stukjes gebraden vlees. Ik durf niet te vragen wat voor vlees het is, maar het zou best wel apenvlees geweest kunnen zijn.
Ik wacht zo lang mogelijk om naar onze hut te gaan. Eerder op de avond heb ik er al kakkerlakken gespot.
'Pas op met zeep, want kakkerlakken eten dit.' De waarschuwing van Veronica komt te laat.
Ik heb me 's middags met veel shampo gewassen en niet opgelet of er een restant in onze doucheruimte is achtergebleven. Geen wonder dat die kakkerlakken in grote getalen in onze badkamer rondlopen en wellicht in de rest van onze hut.
Jeroen is stoer en gaat me voor naar onze slaapkamer. Zodra hij het sein geeft dat het veilig is, schiet ik snel in ons bed. De eerste minuten ben ik bezig om het muskietennet stevig in te stoppen.
De volgende dag bij het onbijt hoor ik dat onze Amerikaanse buren het slechter hebben getroffen: naast verschillende kakkerlakken hadden ze een grote vogelspin, een tarantula aan hun muskietennet hangen.

'Zorg voor extra water, want de temperatuur kan oplopen tot over de dertig graden.' Veronica wist het zweet van haar voorhoofd. 'Ook al ben ik hier geboren, de hitte went nooit.'
De boottocht duurt een uur naar het indianendorp van de Tarapuy Siona gemeenschap. Een dame in kleurige kleding met het zwarte haar in een lange vlecht gaat voor ons brood maken. Ze neemt ons mee naar een veld vol Yugabomen, hakt de wortel helemaal kaal en versnippert het met een ijzeren schaaf. Ze wringt het vocht eruit en gooit het geheel door een zeef tot het poeder is. Een grote pan staat al op houtsvuur. Binnen een kwartier serveert ze met een grote glimlach het brood in de vorm van tortilla's. Door er de tonijn en salade van Veronica op te doen, wordt het uiteindelijk een smakelijk geheel.
Na een duik in de rivier - vanwege de tropische temperaturen kon ik niet anders - zoeken we de sjamaan op. Hij draagt een groene jurk, een ketting met heilige stenen en om zijn hoofd een band met veren. Dit keer kan hij geen voorspellingen doen over welke ziekten we onder de leden hebben. Dat doet hij alleen 's avonds als hij een speciaal alcoholisch drankje heeft genuttigd, waarbij hij visioenen krijgt. We moeten het nu doen met zijn verhalen dat hij ooit een grote hoeveelheid van het drankje heeft genomen en door het te overleven hij sjamaan is geworden.

'Neem je flashlight mee, dan gaan we op zoek naar de kaaimannen. We moeten wel wachten tot het donker is: dan zijn zijn ze actief.' Veronica knikt ons bemoedigend toe.
Met schemer varen we weg vanaf onze lodge in de kano en zien op de 'big lagune' de zon ondergaan. Ineens is het donker. De bestuurder van onze kano gaat met vol gas over het meer. Uit het niets springen vissen over en in onze boot, een vis belandt vlak voor mijn voeten. Ik begin uit paniek om me heen te zwaaien.
'Blijf stil zitten, dan kan ik de vis pakken.' Jeroen doet een poging, maar de vis is al naar mijn achterbuurman gesprongen. Met veel moeite krijgt hij de vis te pakken en gooit hem snel in het water. Ik geef een zucht van verlichting als we de school vliegende vissen zijn gepasseerd. Maar veel kans om achterover te leunen krijg ik niet.
'Een kaaiman, vlak voor ons.' Veronica wijst naar voren. 'Het is een baby kaaiman.'
De bestuurder geeft extra gas. Het volgende moment wordt onze boot opgetild.
'We gaan over een reusachtige kaaiman heen,' roept Jeroen.
Ik kijk opzij en het volgende moment zie ik een krokodil van zeker vier meter lang vlak naast me. Zijn dikke poten kluwen door het water. 'Don't stop,' schreeuw ik naar de bestuurder van onze kano.
Te laat. De motor is gestopt. Onze bestuurder slaakt een gil. De boot beweegt alle kanten op: of het komt door alle mensen die om me heen zwaaien in de kano of door de kaaiman, dat is niet duidelijk. Het volgende moment klinkt onze motor en varen we achteruit. De kaaiman is ook verdwenen.
'Dat was de zwarte kaaiman, de grootste krokodil in Ecuador. We hebben geluk dat we met zoveel mensen in de boot zitten. Bij twee mensen had de kaaiman ons aangevallen.' Veronica vervolgt. 'Een paar weken geleden zat een echtpaar uit het dorp in hun kano te vissen, toen een kaaiman de boot omduwde en de man in zijn arm greep. Zijn vrouw sloeg met een mes op de kaaiman in, maar het beest voelde niets. Toen hakte ze op zijn kop en gelukkig liet hij los en konden ze ontsnappen.'