Treinreis over de Neus van de Duivel
Door: Desiree Janssen
15 Januari 2016 | Ecuador, Alausí
Ecuador, Alausi, 12 januari 2016
'Heeft u nog treinkaarten voor El Nariz del Diablo (Neus van de Duivel) voor morgenochtend?'
'Ja, u kunt kiezen uit de vertrektijd van 8.00 of 11.00 uur vanaf Alausi.' De dame van het treinstation in Riabamba heeft wat problemen met haar printer, maar een paar minuten later overhandigt ze ons de treintickets. Jeroen en ik juichen. Volgens de Lonely Planet zijn de kaarten voor de treinreis meestal dagen van te voren uitverkocht. Zouden we dan toch een keer geluk hebben?
Vanaf onze eerste stap op Ecuador heeft Jeroen het steeds over de treinreis over de Neus van de Duivel die we absoluut niet mogen missen. Het spoor is gebouwd op een bijna verticale rotswand, die El Nariz del Diablo is genoemd. Doordat een reeks scherp zigzaggende geulen uit de rots is gehouwen, kan de trein met een helling van 1:18 van 1806 naar 2607 meter klimmen, door vooruit en weer achteruit de stijgende rails te volgen.
Dat belooft wat: behalve een spectaculaire uitzicht op de vulkanen Chimborazo en de Carihuairazo, de opwindende afdaling van de Neus van de Duivel zelf.
Op zondag zijn we al via Quito met openbaar vervoer naar Riobamba gereist, een stadje met prachtige kerken met ronde torens aan verlichte pleinen en vrolijke kinderen in draaimolens, reuzenrad en botsauto's. Dat de meeste restaurants dicht zijn, wordt door een priester snel opgelost als hij onze zoekende blikken ziet.
'Restaurant? Ik ben op weg naar een goede pizzaria. Jullie kunnen met mij meerijden in de taxi.'
Hij vertelt over zijn zorgen over de jeugd die veel drinkt en drugs gebruikt. Hij heeft er zijn handen vol aan. Aan het einde van taxirit staat de priester er op dit te betalen. Over het pizzarestaurant heeft hij niets teveel gezegd: ik heb de beste lasagne sinds jaren.
Voor slechts zestien dollar krijgen we in hotel Imperial een kamer met liefs drie bedden. Ze zijn helaas te klein, waardoor ik die nacht bijna geen oog dicht doe.
Maar het belangrijkste is: de treinkaartjes zijn in the pocket!
Onder een brandende zon in een heldere lucht reizen we snel door van Riobamba naar Alausi. In de middag beginnen de donkere wolken zich op te stapelen en tegen de avond barsten de buien los.
Ook de volgende morgen om zes uur regent het: we hebben slechts zicht tot aan het einde van de straat. De bergen en vulkanen verschuilen zich achter een grauw gordijn van mist. Wat een pech.
Volgens de locale weersvoorspellingen zou het om zeven uur droog zijn en om tien uur zelfs een klein zonnetje te zien zijn, waarna er weer veel regen werd verwacht.
'Misschien kan je de treinkaarten omwisselen voor de eerdere rit van acht uur.' Ik spoor Jeroen tot haast aan.
Nog geen tien minuten later staat hij met rode konen voor me en wappert enthousiast met de nieuwe kaarten.
Omringd door nevel beginnen we met de afdaling en zowaar langzaam maar zeker trekt de mist weg. We rennen in de wagon van de ene naar de andere kant om niets van schitterende omgeving te hoeven missen. Drie keer stopt de trein en worden de rails verwisseld.
Als we aan het einde van de afdaling door de dansende locale bevolking worden begroet, springen de tranen in mijn ogen. 'Jeroen, dit had ik niet willen missen.'
Hij knijpt in mijn hand. Het is geen droom, het is echt.
'Heeft u nog treinkaarten voor El Nariz del Diablo (Neus van de Duivel) voor morgenochtend?'
'Ja, u kunt kiezen uit de vertrektijd van 8.00 of 11.00 uur vanaf Alausi.' De dame van het treinstation in Riabamba heeft wat problemen met haar printer, maar een paar minuten later overhandigt ze ons de treintickets. Jeroen en ik juichen. Volgens de Lonely Planet zijn de kaarten voor de treinreis meestal dagen van te voren uitverkocht. Zouden we dan toch een keer geluk hebben?
Vanaf onze eerste stap op Ecuador heeft Jeroen het steeds over de treinreis over de Neus van de Duivel die we absoluut niet mogen missen. Het spoor is gebouwd op een bijna verticale rotswand, die El Nariz del Diablo is genoemd. Doordat een reeks scherp zigzaggende geulen uit de rots is gehouwen, kan de trein met een helling van 1:18 van 1806 naar 2607 meter klimmen, door vooruit en weer achteruit de stijgende rails te volgen.
Dat belooft wat: behalve een spectaculaire uitzicht op de vulkanen Chimborazo en de Carihuairazo, de opwindende afdaling van de Neus van de Duivel zelf.
Op zondag zijn we al via Quito met openbaar vervoer naar Riobamba gereist, een stadje met prachtige kerken met ronde torens aan verlichte pleinen en vrolijke kinderen in draaimolens, reuzenrad en botsauto's. Dat de meeste restaurants dicht zijn, wordt door een priester snel opgelost als hij onze zoekende blikken ziet.
'Restaurant? Ik ben op weg naar een goede pizzaria. Jullie kunnen met mij meerijden in de taxi.'
Hij vertelt over zijn zorgen over de jeugd die veel drinkt en drugs gebruikt. Hij heeft er zijn handen vol aan. Aan het einde van taxirit staat de priester er op dit te betalen. Over het pizzarestaurant heeft hij niets teveel gezegd: ik heb de beste lasagne sinds jaren.
Voor slechts zestien dollar krijgen we in hotel Imperial een kamer met liefs drie bedden. Ze zijn helaas te klein, waardoor ik die nacht bijna geen oog dicht doe.
Maar het belangrijkste is: de treinkaartjes zijn in the pocket!
Onder een brandende zon in een heldere lucht reizen we snel door van Riobamba naar Alausi. In de middag beginnen de donkere wolken zich op te stapelen en tegen de avond barsten de buien los.
Ook de volgende morgen om zes uur regent het: we hebben slechts zicht tot aan het einde van de straat. De bergen en vulkanen verschuilen zich achter een grauw gordijn van mist. Wat een pech.
Volgens de locale weersvoorspellingen zou het om zeven uur droog zijn en om tien uur zelfs een klein zonnetje te zien zijn, waarna er weer veel regen werd verwacht.
'Misschien kan je de treinkaarten omwisselen voor de eerdere rit van acht uur.' Ik spoor Jeroen tot haast aan.
Nog geen tien minuten later staat hij met rode konen voor me en wappert enthousiast met de nieuwe kaarten.
Omringd door nevel beginnen we met de afdaling en zowaar langzaam maar zeker trekt de mist weg. We rennen in de wagon van de ene naar de andere kant om niets van schitterende omgeving te hoeven missen. Drie keer stopt de trein en worden de rails verwisseld.
Als we aan het einde van de afdaling door de dansende locale bevolking worden begroet, springen de tranen in mijn ogen. 'Jeroen, dit had ik niet willen missen.'
Hij knijpt in mijn hand. Het is geen droom, het is echt.
-
15 Januari 2016 - 09:10
Henriette:
Goed geschreven, leuk om te lezen, geweldig om mee te maken!
-
15 Januari 2016 - 09:55
Olga:
Fantastisch om te lezen. Ben weer heerlijk mee aan het genieten van jullie mooie reis! Heel veeeeel plezier ! Namasté, Olga -
15 Januari 2016 - 11:41
Martin:
Ha vrinden,
Ook ik krijg vochtige ogen van dit verslag.
Dank je wel.
Warme groet vanaf Nusa Penida,
Martin
-
18 Januari 2016 - 09:07
Ineke:
Wat een belevenis ! Nu de foto's nog ......... -
18 Januari 2016 - 12:09
Sandra:
Soms moet het ook eens lekker meezitten. Wat een spannende treinreis!
En foto's maken ging natuurlijk ook zonder nevel.
Veel plezier nog, alles goed hier SANDRA
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
