Marrakesh, dag twee vervolg, de Souks

'Nee, daar kan je niet ingaan. Dit is een betere route. Volg me maar.'
Het is de de tiende of de elfde Marokkaanse jonge man die zich opwerp als gids. Ik ben de tel kwijt inmiddels kwijt. We zijn vanaf het Djema el Fna plein de souks ingelopen, waar alle traditionele Marokkaanse waren te koop zijn, van pantoffels tot kruiden, van amuletten tot tapijten. Veel gelegenheid om zelf de souks te ontdekken krijgen we niet. Als bijen op honing vliegen ze op ons af, waarbij ik ze met moeite kan ontwijken.
Toch laten we ons verleiden om met een Marokkaan mee te gaan naar een leerlooier. Hij geef ons wat muntblaadjes, wat niet onverdienstelijk is blijkt even later. Hele stukken leer liggen in baden vol stront, waarbij ammoniak vrij komt om het leer te bewerken. Wat een stank! Ik heb medelijden met de mannen die van deze lucht mogen 'genieten' terwijl ze in bakken water met kalk lopen te stampen op de huiden, die ze even later uitwringen.
Even verder legt een man het leer verspreid neer om het laten drogen in de zon. Onze 'gids' neemt ons mee naar een winkel, waar de eindproducten te koop zijn: leren tassen tot jassen toe. Buiten staat onze gids ons al weer op te wachten. Hij neemt geen genoegen met een kleine fooi. Hij eist 100 dirham (9 euro). Zijn vrienden snellen toe: 'Hele families moeten ervan leven.' We geven hem het geld om ervan af te zijn. Ik neem me voor om nog maar op een gids te vertrouwen: de Lonely Planet.
We lopen verder door naar het museum van de fotografie: prachtige foto's van de locale bevolking vanaf 1860 tot 1960. Op het dakterras zitten we uit de wind in de zon en hebben we een goed uitzicht over de stad Marrakesh.

Na een avonddutje op onze kamer begeven we ons in het nachtleven van Marrakech: de club So lounge, the place to be. De astronomische hoge prijzen voor het diner doen onze honger verdwijnen en we besluiten het bij een drankje te houden, al la raison van 15 euro per persoon.
De muziekband begint te spelen. De eerste zangeres heeft een te schelle stem, hetgeen ze goed probeert te maken met een te korte rok, althans voor de mannen! De volgende zanger doet het niet onaardig met zijn uitvoering van Bing Crosby. De laatste zangeres maakt de avond weer goed: met een prachtige stem laat ze ons genieten van de liedjes van Whitney Houston.
We gaan verder naar een nabij gelegen restaurant. Het ziet er knus uit met zijn vele banken, duidelijk een geliefde plek voor jongelui. We vinden net nog een plaats achter in de zaak en bestellen een hamburger speciaal. Moe, maar voldaan wandelen we terug naar onze kamer, waar we een gat in de dag slapen. Daar is het vakantie voor, nietwaar?
Niet iedereen die er zo over denkt. Om half elf 's morgens wordt er op onze deur geklopt. 'Hoe laat wilt u uw ontbijt?'
De rest van de dag vliegt voorbij: een koffie op terras bij de beroemde minaret van de Koutabia.
De commerciële hop-and-off bus laten we links liggen. Onze keuze voor de rechtstreeks publieke bus nummer 1 naar Majorelle, de mooiste tuin van Marrakech, blijkt toch niet zo eenvoudig. Bij de eerste de beste halte kunnen de mensen bus 1 wel uit, maar mogen we er niet in. We worden van het kastje naar de muur gestuurd, maar geven niet op. Uiteindelijk vinden we de officiële vertrekhalte en slenteren we een half uur later door de tuin met vele palmbomen, bamboe, priéeltjes met bankjes in lichtblauwe kleur. We bezoeken het Berbermuseum met een verscheidenheid van kostuums en sieraden. De filmpjes en foto's van vroeger tot heden geeft ons veel informatie over het leven van de Berbers. We zijn net op tijd terug in onze riad als een regenbui in volle hevigheid losbarst als afsluiting van ons bezoek aan Marrakech.
'Zou het weer morgen beter zijn, als we door het Atlasgebergte rijden richting Ouarzazote?' Ik kijk de eigenaar van onze riad vragend aan.
'Er ligt veel sneeuw. Ik hoop voor jullie dat de 2260 meter hoge pas Tizi n'Tichka niet is afgesloten. In Sha Allah.'
'In Sha Allah, als god het wil.'