Relaxen

Ecuador, Papallacta, 10 januari 2016, 8.00 uur

Ik leef op Paracetamol, het doosje van 50 tabletten heb ik voor de helft al soldaat gemaakt. Maar ik durf geen tabletten tegen hoogteziekte meer in te nemen na de opgetreden bijwerkingen van tintelende vingers en tenen.
Ecuador, een land van uitersten, als we het hebben over hoogteverschillen: zo zitten we in Quito op 3300 meter, na een achturige busreis oostelijk naar het Amazonegebied vlakbij Colombia op 200 meter om vervolgens in Papallacta (67 km van Quito) weer op 3900 meter te belanden. Geen wonder dat mijn lichaam protesteert: ernstige hoofdpijn, zwaar gevoel in mijn hoofd, duizeligheid.
Tijd voor ontspanning en herstel in de heetwaterbronnen van Papallacta, waarvan de stoom me op afstand al tegemoet komt: het thermencomplex Balniario, keuze uit negen baden van 36 graden tot 42 graden en drie koude baden, verzonken in zachte terracotta bogen en natuurrots, waarbij Jeroen en ik uren onderuit naar de toppen van de vulkanen liggen staren. Zo relax! We smeren ons elk uur goed in met zonnebrandcreme aangezien de zon schijnt en we zelfs in de schaduw kunnen verbranden zo vlakbij de evenaar.

Het is nog wel een gedoe om onze hostal Antisane in Papallacta binnen te komen. Na onze slechte ervaringen in Quito hebben we een paar dagen van tevoren telefonisch een reservering gemaakt bij de hostal Antisane, goedkoop en zo perfect gelegen, slechts een paar meter van het thermenbadencomplex.
Echter de privebus naar Quito vanaf het Amazonegebied vertrekt uren later waardoor we pas om negen uur 's avonds in het pikkedonker in Papallacta op de hoofdweg gedropt kunnen worden. Geen camioneta (pick-up truck) meer te vinden.
'Geen zorgen, ik regel wel wat voor jullie.' Onze buschauffeur loopt een bouwvallig restaurant binnen en binnen een paar minuten staat een ecuadoriaan in een zwarte pyama met witte stippen met zijn pick-up truck voor ons. Na een paar kilometer stijl de berg opgereden te zijn stoppen we voor onze hostal, waarvan alle rolluiken gesloten zijn en ook op de deurbel niet gerageerd wordt. Visioenen van Quito komen weer boven drijven.
'Hier is het telefoonnummer, kunt u alstublieft de hostal bellen?'
De man heeft direct contact. Even later gaan alle lichten aan en worden de grendels van de deur gehaald. Een vriendelijk glimlachende oude dame toont onze ruime kamer met douche, toilet.
'Ontbijt?'
'Si: ocho hora.' (Om acht uur)
Het pizzarestaurant naast de hostal is nog open en heeft WiFi. Onze dag kan dan niet meer kapot.

We zijn net op tijd uit de thermenbaden. Een uur later, rond half vier 's middags, valt de regen met bakken uit de lucht en blijft dit doen tot we gaan slapen. De temperatuur is gedaald tot vijf graden. Gehuld in thermohemden kruipen we onder drie dekens.
De volgende morgen laat ik me heerlijk opwarmen in het termobad van onze hostal.
En Jeroen: die zit achter een uitgebreid ontbijt met gebakken eieren, getoost brood met kaas, verse guavesap, koffie... bij de open haard.