Walvis- en Noorderlicht avontuur, dag 2 en 3

Zondag 29 en maandag 30 januari 2017

'Heerlijk geslapen.' Ik rek me nog een keer uit voordat ik uit het stapelbed kruip, goed oplettend dat ik nergens tegen stoot.
'Hoe laat is het nu?' Jeroen wrijft de slaap uit de ogen.
'Half zeven. Over een uur vertrekken we. Dat wil ik niet missen.'
Snel schiet ik in mijn thermokleding en regenpak. Die zou ik nog wel nodig kunnen hebben, in ieder geval vanwege de wind. Onze expeditieleider Jan Belgers was gisteren bij het diner hier duidelijk over:
'We doen het rondje Senja andersom, gezien de verwachte sterke wind van 6-7 morgen. We hebben dan bescherming van de eilanden. Mocht je al ziek worden in jouw badkuip, neem dan zeker pillen in tegen zeeziekte, liefs een uur van te voren.'

Na het ontbijt vind ik het heerlijk om een rondje bovendeks te lopen.
Vanaf het land zie ik veel lichtjes door het dorp heen slingeren. Een vreselijk schel geluid klinkt. Dat moet het brandweeralarm zijn. Ik ren naar binnen naar mijn hut. Jeroen staat al klaar met de reddingsvesten en hij is niet de enige. Het is een drukte van belang bij elke hut. Achter elkaar lopen we door de boot en verzamelen buiten bij de schipper op het achterdek. Hij knikt goedkeurend: 'Dat maakt vijfentwintig. We zijn compleet!'
Pauline, de tweede schipper, geeft instructies. Hoe we de reddingsvesten aan kunnen doen, overlevingspakken voor het geval dat we het schip moeten verlaten en wat te doen bij man over boord. 'Maar beter is het om dit te voorkomen: blijf weg van de reling bij zwaar weer. Mocht je in het water vallen, dan zal je door de kou bevat worden. Voordat we de kans hebben om ons schip om te draaien, ben je al in de golven verdwenen.'

De zeilen worden in gereedheid gebracht. Jeroen mag met nog vijf mannen het grootzeil hijsen. Hij hangt met zijn volle gewicht aan één van de lijnen.
'Ja, dit is heel wat anders dan onze zeilboot van elf meter.'
Het voorzeil laat hij graag aan andere gegadigden over.

Het is nu pas licht geworden: half tien 's morgens. Een gordijn van wolken belet de zon om door te komen. De besneeuwde fjorden laten zich hierdoor niet hinderen om zich te laten zien. Hoge gebergten worden afgewisseld met kleine bergen.
De tocht van 52 mile duurt wat langer dan gepland, want de wind zakt af en toe in. De draaiwinden en valwinden blijven wel weg. Zal dit komen, doordat de regen ons om de oren slaat?
Later dan gepland, rond half vier leggen we aan in Gibostad, een dorpje met slechts 350 inwoners en 100 jaar oude huizen. Voorheen legde de postboot hier aan. Maar de postboot werd groter en vanwege de diepte kon de boot hier niet meer terecht. Men week uit naar Veeren, die vervolgens de hoofdstad van Lofoten werd. Gibostad had mooi het nakijken.

Het is tijd voor een wandeling. Jan: 'Het is nu al aan het schemeren en het kan elk moment donker worden. Helaas kunnen we van het stadje niet veel zien. Iedereen graag een zaklamp meenemen. Daarnaast heb ik voor iedereen voor onder de schoenen puntjes: een dik elastiek met ijzeren haken, vanwege de ijzel op de wegen. Hier strooien ze geen zout, hooguit grint, die na een periode in de ijzel is verdwenen, waardoor je alsnog zou uitglijden.'
Gehuld in regenkleding banjeren we door de modder in straten, dankzij de dooi die heeft toegeslagen. Door de straatverlichting kunnen we de pistoreske huisjes zien liggen. Jammer dat het al donker is. In zwijgen vervolgen we onze weg naar het zandstrand en lopen een stuk langs de zee. De weg lijkt verder onbegaan te zijn, dus maken we rechtsomkeer naar de boot.

De volgende dag vertrekken we voordat het licht wordt. Slechts de lantaarnlampen laten zich zien, verder blijft de stad verborgen in het donker.
De wind neemt toe. De ene na de andere medereizigers wordt door zeeziekte getroffen. De opgebouwde golven en de harde wind op de kop zorgt ervoor dat de snelheid afneemt en uiteindelijk tot een minimum is gereduceerd. De schipper neemt het besluit om terug te keren naar Gibostad.
Dit keer zijn we er vroeg in de middag.
'Wie gaat er mee om de stad te bekijken?' Jan lacht.
Dat laat ik me geen tweede keer zeggen. Mijn hart versnelt als ik de blauwe lucht met prachtige roze strepen boven de rode houten huisjes zie. De versgevallen sneeuw op de straten en op de bomen doen me denken aan kerstkaarten, alleen zijn de uitzichten nu nog mooier. Gibostad heeft voor altijd mijn hart gewonnen.