Kasbah

Dinsdag 6 februari 2018
Dit keer staan we vroeg op, namelijk om zeven uur 's morgens, om de kasbah van Ait-Benhaddoe te zien voordat het wordt overspoeld door busladingen Japanse toeristen. De ochtendzon geeft een oranje gloed aan de aarden vesting, gebouwd van leemwortel, op stenen fundamenten. Vroeger was de kasbah de verblijfsplaats van de plaatselijke heerser en speelde eeuwenlang een essentiële rol. Niet alleen werd de oogst er opgeslagen, zodra er indringers opdoken, zochten ook de dorpelingen er hun toevlucht. Op dit moment wonen er enkele mensen in dit fort van aarde en riet. Via een loopbrug lopen we het dorp binnen. Het is een wirwar van straatjes en overdekte passages. Bij een poort dat toegang geeft tot een van de huizen staat een bord: 10 DH for renovation. Zodra we de poort binnengaan, komt een oude man op ons af. 'Dix dirham.'
Jeroen wil een foto van hem maken. 'Non, avec la femme.'
Zodra ik naast hem sta, slaat de oude man zijn mantel om me heen. Snel geeft hij me een kus op mijn wang. Als hij begint te lachen, valt het me op, hoe weinig tanden hij nog heeft. Hij nodigt ons uit om in zijn huis thee te komen drinken, maar ik sla dat vriendelijk doch heel beslist af.
We lopen de trap op naar een van de torens van het huis. Een gedeelte is vervallen, met bamboe stokken wordt het op zijn plaats gehouden. Verderop zie ik muurschilderingen met Marokaanse motieven.
'Nu begrijp ik waarom ze dit renoveren. Het zou toch zonde zijn als dit verloren gaat.'

We ontbijten buiten op het terras van ons hotel. De zon schijnt en zo uit de wind is het warmer dan binnen zitten in de niet verwarmde eetzaal. We gaan door, want een bezoek aan Ouarzazate kan niet ontbreken, vanwege de filmstudio's, waar films zoals Gladiator en Asterix en Obelix zijn opgenomen. Als we door de studio's lopen met de gids, opent hij de poorten van de tempel. Echter de muren blijken van hout te zijn en de vele trappen leiden tot een lege ruimte. Verderop staat een bus van de serie Prison brake. De rode ferrari daarnaast is van polyester. Zelfs de kasbah met de vele straatjes is nagebouwd.
Op een nabij gelegen plein drinken we koffie. Als we terug komen bij onze auto, vraagt een man vijf dirham.
'Waarom?' Met een big smile antwoordt hij: 'Ik heb op uw auto gepast!'

Na uren rijden door gebergte, afgewisseld met laagvlakten en palmtuinen, strijken we neer in hotel Kasbah du Dades-Chems, een groot hotel in Boumaine-ed-dades. De receptionist knikt naar Jeroen, dat hij met hem mee moet lopen. Hij fluistert: 'Wilt u bier? Ja? Ik breng het naar uw kamer.'
Na een heerlijk diner met Marokaanse soep, tajine met kip, sinaasappel met kaneel als toetje onder de tonen van een grote band: zanger met gitaar en drie personen op de drum, vlijen we neer op ons bed in een superverwarmde kamer. Er is airco met warme lucht en zelfs een kachel aanwezig. Jeroen heeft zijn biertje als slaapmutsje. We zijn er klaar voor om het mooiste stuk natuur te gaan bewonderen van Marokko: de vallei van de Dadèskloof.