Galapagos eilanden deel 2, een dag op de Darwin

Galapagos, eiland Santiago, dinsdag 19 januari 2016, 18.00 uur

'Klingel, klingel,' hoor ik, ten teken dat het ontbijt voor ons klaar staat. Ik wrijf de slaap uit mijn ogen.
De nacht is niet zo rustig voorbij gegaan. In de loop van de avond was de wind toegenomen en daarmee ook de golfslag, waardoor ik heen en weer rolde in mijn eenpersoonsbed. Als de boot maar niet omslaat, dacht ik regelmatig.
'Ik verwachtte dat ik elk moment uit mijn bed zou vallen.' Jeroen haalt me uit mijn overpeinzing.
'Wat wil je Jeroen? Jij lag in het kleinste bed van ons stapelbed en dan ook nog boven. Gelukkig ligt de boot nu stil.'

Onze gids Rafael neemt het programma van de ochtend door: 'Om 8.00 uur hebben we een dry landing. Doe stevige schoenen aan, want we lopen op gehard lava en gedeeltelijk op rotsen op Puerta Egas, James bay, aan de westelijke kant van het eiland Santiago. Daar zit een hele kolonie leguanen. Terug op de boot om tien uur maak je dan gereed voor een wetlanding op het strand Espumilla.'
Het voelt alsof we midden in een militaire oefening zitten: de bel gaat af. Iedereen rent naar het plateau, waar we onze schoenen en reddingsvesten aandoen, terwijl onze gids roept: 'Snel, snel.'
De motor van de dinky draait op volle toeren. De bestuurder heeft moeite om de bijboot tegen het plateau van de Darwin aan te houden om te zorgen dat we veilig kunnen overstappen. Het is een paar minuten varen en vlak bij de wal worden we wederom gemaand om op te schieten, gezien de branding.

Nadat ik de eerste voet op het lavagesteente gezet heb, kijk ik direct in de ogen van een reusachtige leguaan. Ook als ik nog een stap dichter bij kom, blijft het beest roerloos staan. Onbevreesd. Voor Jeroen is het een perfect fotomodel. Juist als we het niet meer verwachten, komt het dier in beweging en klimt over de rotsen.
'Jeroen, pas op. Je stapt bijna op de andere leguaan achter je.'
Door zijn schutkleur valt deze leguaan helemaal niet op bij het verweerde zwarte basaltlava.
Ik verleg mijn aandacht naar de rode rotskrabben, het krioelt ervan. Zodra ik stil sta komt er een heel nieuwsgierig naar me toegelopen. Voor me ligt een gebroken schelp.
'Je zult regelmatig lege schelpen vinden, omdat de krabben groeien en regelmatig een nieuwe schelp aanmaken,' licht Rafael toe.
In de verte zie ik de eerste zeeleeuwen. Ze liggen heerlijk te dobberen in het water en laten zich meevoeren met de stroming. De kleintjes poedelen in een plas water. Zodra we dichter bij komen horen we een grote zeeleeuw een hard geluid maken als waarschuwing.
'Hou minimaal een meter afstand van de jonge zeeleeuwen en raak ze niet aan. Als ze eenmaal de geur van een mens bij zich dragen, worden ze verstoten door hun moeder.'

Het wordt tijd om de dieren in het water te bekijken. Op de Darwin doen we onze zwemkleding aan en nemen de snorkelspullen mee.
'Aan beide kanten van de bijboot snel uitstappen, want de zee is erg onrustig en de bestuurder kan maar kort de boot op het strand houden.'
Op het teken van Rafael springen we uit de boot. Toch kan ik mijn korte broek niet droog houden, de zee is te wild. We lopen verder het strand op.
'Daar zie je verschillende sporen van schildpadden tot ver op het land. Gisteravond zijn ze het water uitgekomen en zeker een paar keer op verschillende plekken om zo de omgeving te verkennen. In hun langzame tempo duurt het vaak uren om een goede plaats uit te zoeken om hun eieren te leggen en in te graven in het zand. Vanmorgen vroeg zijn ze weer het water ingegaan.' Rafael stopt met vertellen alsof hij twijfelt of hij wel verder zal gaan. Zachtjes vervolgt hij. 'Na tachtig dagen komen de eieren uit en dan nog overleeft 0,1 % van de schildpadden het. Daarom worden zoveel mogelijk eieren verzameld en op speciale broedcentra gehouden totdat de schildpadden oud genoeg zijn om zich te kunnen redden.'
'Hoe oud kan een schildpad worden?'
'Ze kunnen honderdvijftig jaar oud worden. Het zeldzaamste dier ter wereld was Eenzame George, de laatst overlevende landschildpad van het eiland Pinta: circa tachtig jaar oud. Hij is een paar maanden geleden overleden.'
We gaan het water in om te snorkelen, maar kunnen niet veel zien doordat de golven veel zand verplaatsen.
Rafael stelt voor: 'We gaan vanmiddag naar het eiland Bartelome. Daar is de zee wat rustiger en kan je zelfs met pinguins zwemmen.'
Als we op de boot terugkeren worden onze schoenen schoongespoten.
'We willen voorkomen dat er micro-organismen van het ene eiland naar het andere worden overgebracht.'

Na de lunch krijgen we een uur de tijd om te relaxen. We hebben tenslotte vakantie, nietwaar.
Om stipt twee uur 's middags klinkt de bel en iedereen volgt nauwlettend de instructies van onze gids om in de bijboot te komen. Dit keer varen we met de dinky vlak langs de rotsen van Bartelome.
'Een pinguin!'
'Kunnen we dichterbij komen?'
Rafael geeft de bestuurder van onze boot instructies. Zelfs al kunnen we de pinguin bijna aanraken, hij blijft rustig op de rotspunt zitten.
'Doordat dit beschermd gebied is en alleen onder leiding van een gids te bezoeken is, voelen de dieren zich niet bedreigd,' antwoordt Rafael op mijn vragende blik.
Een stukje verder springen we vanaf de boot het water in.
'Ik zie een reuze schildpad.' Jeroen trekt aan mijn arm en zwemt voor me uit. Ik heb moeite om hem bij te houden. Hij wijst naar links. Ik volg zijn wijzende vinger. Vlak voor me zie ik de schildpad naar beneden zwemmen in het ondiepe water. Op gemak graast hij op de bodem van de zee. Hij trekt zich niets van mijn aanwezigheid aan. Het groen van de bodem zie ik in zijn mond verdwijnen. Het ontroert me dat mens en dier zo dichtbij elkaar kunnen zijn.
Jeroen roept me. 'Er komt nu een pinguin jouw kant uitgezwommen. Zie je hem?'
Mijn aandacht is nog steeds bij de zeeschildpad. Dit is al zo bijzonder. Het maximale dat ik kan bevatten.

Als ik 's avonds de bel hoor voor het diner, kan ik het niet laten om mijn blik nog eenmaal over het water te laten gaan, op zoek naar die ene zeeschildpad.