Gambia, een compleet andere wereld

Kololi, 24 december 2019

Vanuit een regenachtig Nederland hebben we blijkbaar de wind mee: nog geen 5 1/2 uur later landen we in het zonovergoten Gambia. Jeroen wordt vlot door de douane geloodst, zijn halfingevulde (tijdelijke) immigratieformulier wordt nauwelijks bekeken.
De vrouwelijke douanebeambte die ik aantref daarentegen laat me nog even zweten: het officiële formulier wordt steeds opnieuw bekeken, daarna moet ik mijn vingers en beide duimen op een glazen plaat leggen. Even later word ik gesommeerd om in de camera te kijken en wordt er een foto van mijn gezicht gemaakt. Dan krijg ik het sein dat ik mag doorlopen. Een zucht van verlichting kan ik niet onderdrukken.
Jeroen schiet in de lach. 'Ik had nauwelijks controle, terwijl ik maar voor de helft het registratieformulier had ingevuld.'

Een Gambiaan komt naar ons toegelopen: 'Welcome in Gambia. Shall I take your luggage?' Hij blijft aan een stuk buigen. Zou die man geen rugklachten oplopen?
'Wij redden het wel.'
'Maar het is mijn taak.'
Terwijl Jeroen de man aan het afwimpelen is, staat de volgende al te wachten: 'Wellcome, can I help you?'
Wat een vriendelijke mensen allemaal!
Als ik even later in onze shuttlebus de weg op ga, kijk ik mijn ogen uit. De weg wordt volledig gebruikt, ook het onverharde deel. Zodra er een auto stilstaat, duiken de auto's opzij, langs hun voorganger, links of rechts, dat maakt niet uit. Hier geldt het recht van de sterkste. Wat ben ik blij dat ons busje een van de grootste blijkt te zijn en ons rap langs een gestrande vrachtauto loodst, waarvan de banden volledig aan gort gereden zijn en het gewicht slechts op de velgen rust.
Ruim een uur later komen we aan bij ons hotel Bamboo Garden in Kololi en dat voor 15 kilometer rijden.
De receptioniste begint heel vriendelijk: 'Waar is uw reserveringsvoucher? Ik kan alleen een mail aan haar overleggen. Dit wordt kritisch bestudeerd. Nu klinkt het wat geïrriteerder: 'Waar is uw reserveringsvoucher? Laat me uw paspoort zien.'
Ondertussen worden de andere gasten uit het busje geholpen. Er zou toch wel een kamer overblijven?
De receptioniste ziet mijn wanhopige blik. 'Het komt wel goed. Ik zal er zo naar kijken.' Even later komt het verlossende woord: 'Uw naam stond verkeerd, u heeft kamer 20.
Jeroen verontschuldigt zich: 'Ik zal waarschijnlijk Desiree hebben opgegeven i.p.v. jouw doopnaam Desideria.'

De hoofdbeveiliger draagt onze bagage en brengt ons naar onze kamer, een ruim appartement, schoon en netjes, met het uitzicht op het zwembad,
'We zijn voor het eerst hier in Gabia. Wat is er allemaal te doen?'
'Ik weet wel een chauffeur, die kan jullie de omgeving laten zien,' antwoordt de beveiliger. Kom morgen na het ontbijt naar me toe. Ik zit hier buiten bij de ingang van het hotel.'

We lopen naar de poolbar. Jeroen trakteert zichzelf op een koud biertje, ik bestel een cocktail, al blijkt later dat de alcohol ver te zoeken is. Waarschijnlijk verdampt in deze tropische temperaturen van dertig graden.
Het water van het zwembad lonkt. Het is verkoelend, heerlijk.
Jeroen heeft zich op een ligbed noodgedwongen onder een parasol genesteld. Hij moet de komende dagen zoveel mogelijk de zon mijden, want hij is met een antibioticum gestart vanwege een bronchitis!

Het is tijd om de omgeving te verkennen. Zodra we de straat oplopen, worden we vrolijk begroet. 'Do you want a driver? I can show you around. Good price.' Bij elke stap die we doen, is er wel iemand die ons verder wil helpen. De dames bij de stalletjes langs de weg zien er prachtig uit, lange jurken in verschillende kleuren en motieven, de sjaal sierlijk gedrapeerd om hun hoofd.
Bij het uitgaanscentrum de Strip, een lange weg vol restaurants, gaan we op het het terras van het pannenkoekhuisTejo's zitten. Van het TV programma 'Ik vertrek' herken ik meteen de Nederlanders Theo en Jolanda die zich drie jaar geleden hier in Gambia met hun restaurant hebben gevestigd. Ja, het beviel hun nog steeds goed. Promt klink hard de housemuziek van de buren. 'Alleen onze buren van het terras hiernaast, die zetten regelmatig hun muziek keihard aan. We hebben zelfs een paar keer eerder moeten sluiten. De klanten liepen gewoon weg. '
'Aan het leven hier in Gambia hebben we ontzettend moeten wennen. Het is hier zo complex. Ik begrijp het nog steeds niet,' zucht Theo. 'Maar het weegt niet op tegen de vrijheid die we hier hebben en het heerlijke weer.'

Als afsluiting gaan we naar restaurant Chosaan, waar live muziek zou zijn om negen uur. Een half uur later begint een paar leden van de band met wat achtergrond muziek.
Bij het terras van de buren heeft de andere band er duidelijk zin in. Hun muziek is goed te horen. Onze band laat dat niet op zich zitten. Hun zanger zet in met prachtig gezang, gevolgd door ritmische reggae muziek. Ik klap enthousiast mee, waardoor er steeds meer klanten binnen komen.
De ober komt naar ons toe. 'De mensen naast u hebben u een drankje aangeboden.' Hij wijst naar de verschillende tafels naast ons. Verbaasd neemt Jeroen het drankje aan. 'Dit heb ik nog nooit meegemaakt. Een drankje krijgen van iemand die je niet kent. Welke buren bedoelt hij trouwens?'
'Ik heb geen idee. Klopt het wel? Misschien is het klantenbinding?'

Als we terug lopen naar het hotel, worden we aangesproken door een agent van een checkpoint. Hoe het ons bevalt in Gambia? Of hij tripjes voor ons kan organiseren? Het moet niet gekker worden, zelfs de politie die reisjes aanbiedt.
Ik ben zo in gedachte, dat ik een van de vele kuilen in de weg over het hoofd zie en op mijn arm val. Een behoorlijke schaafplek. Gelukkig hebben we op onze hotelkamer mineraal water, waarmee ik de wond kan uitspoelen. Het water uit de kraan vertrouw ik niet. Als ik me even later op het bed neervlij en mijn ogen sluit, hoor ik in de verte de apen roepen.

De volgende dag komt de bewaker van ons hotel al naar ons toe, zodra we ingang uit lopen.
'Jullie willen toch een gids hebben die jullie kan begeleiden om de omgeving te verkennen? Ik zal jullie aan Andy voorstellen.'
Ik twijfel nog. We hadden net allerlei waarschuwingen gekregen van onze hostess: 'Pas op met de gele taxi's, de chauffeurs hebben vaak geen rijbewijs en ze stoppen steeds om de taxi zo vol mogelijk te krijgen. Met de chauffeurs van de groene taxi's moet je goed onderhandelen, je betaalt snel te veel.
Vanaf ons hotel steken we de stoffige zandweg over naar een Gambiaan die onder een afdakje van alluminium golfplaten staat te wachten. 'Ik ben Andy, wat willen jullie doen?'
'Graag naar de markt in Serekunda. Wat is de prijs?'
We zijn er snel over uit: 800 Dalassi, nog geen 15 euro, voor een dagdeel.
Andy houdt een groene taxi aan. Er wordt even onderhandeld, de chauffeur moest om twee uur op het vliegveld zijn, maar ging wel lukken. Andy zit er gemoedelijk bij, maar ik hou mijn hart vast. Van alle kanten komen auto's aangereden, vooral gele taxi's voegen met grote snelheden in. Onze chauffeur remt steeds op tijd en lijkt het heel gewoon te vinden.
Ik ben blij als we de markt zonder ongelukken weten te bereiken. Langs de hoofdstraat staan vele marktkraampjes met fruit, kleding, maar ook met houtsnijwerk. Gambiaanse vrouwen zitten in hun kraam met elkaar te keuvelen, totdat Jeroen een foto wil maken. Ze beginnen te roepen, Andy legt uit dat hun foto echt niet op Facebook komt. Hij maakt een praatje en zowaar Jeroen mag toch de foto maken.
We gaan verder en lopen de kleine zijstraten in. Ook hier is het een en al kraam en zouden we makkelijk kunnen verdwalen, zonder onze gids. Ik zie bij het houtsnijwerk prachtige gitzwarte Gambiaanse dames. De verkoper vraagt de hoofdprijs, maar we weten goed af te dingen, mede met hulp van onze gids. Na twee uur hebben we het wel gezien. Andy belt naar de taxi-chauffeur, die heeft een extra rit naar het vliegveld, of het goed is, dat we een enkele reis aan hem betalen. De gids zoekt voor de terugreis wel een andere taxi. Prima toch. Echter alle taxi's zijn bezet, waardoor we in een locaal busje terecht komen met vele stops.
'Een avontuur toch?' vraagt Andy als we een uur later bij ons hotel aankomen, een half uur langer dan de heenreis. Ja, ook dit is Gambia.

NB Bedankt voor al jullie reacties.