Kleurrijk

Marokko, Marrakech, zondag 4 februari 2018, 21.15 uur

Terwijl de regen naar beneden klettert en wij in truien op onze kamer bivakkeren, ons afvragend of we wel naar buiten willen gaan voor een laat diner, wordt er op onze deur geklopt. Het is de eigenaar van onze riad, een traditioneel Marokkaans huis met een binnenin gelegen binnenplaats.
'Willen jullie nog wat eten? Jullie zijn onze gast. We maken tajine met lamsvlees.'
Dat laten we ons geen tweede keer zeggen. Een uur later scharen we ons rond de stoofpot. Ik schep met een lepel wat aardappelen met groente en lamsvlees op mijn bord. De anderen dopen hun brood in de schaal en eten met hun handen. Jeroen volgt hun voorbeeld, hetgeen met enthousiasme wordt begroet. Ik kan niet achterblijven en doe mee. De eigenaar knikt me tevreden toe en brandt los over verhalen van zijn zoon in Brussel en tochten door de woestijn. Na afloop drinken we samen thee en eten zeer zoete koekjes. Ik voel me erg welkom in Mamma house en betreur het dat ons verblijf van twee dagen in Marrakech er bijna opzit...

'De afstand bedraagt totaal 2800 kilometer. Met de wind van 120 km. per uur in de staart zal de vliegreis geen vier uur, maar slechts drie uur en tien minuten duren. Aankomst Nederlandse tijd 18.00 uur, lokale tijd 17.00 uur.' De gezagvoerder van Transavia vervolgt: 'Dat maakt de tien minuten vertraging bij de start meer dan goed.'
Terwijl we bezig zijn aan de landing, zie ik vele rode huizen en daarachter gebergte met besneeuwde toppen.
We zijn niet de enigen die Marrakech aandoen. Rijen wachtenden mensen voor ons, die dezelfde douane moeten passeren. Een dame met een hondje gaat ons voor. 'Ja, hij mocht met me mee voorin het vliegtuig. Als hij zwaarder was geweest, dan had hij in het ruim vervoerd moeten worden.'
Een uur later lopen we met onze rugzakken naar de aankomsthal, waar de chauffeur en de eigenaar van onze riad ons al staan op te wachten.
Ik ben blij dat we nu niet zelf hoeven te rijden: alles rijdt door elkaar. Twee baanswegen worden als drie banen gebruikt. Er geldt hier een regel: voorrang nemen, niet voorrang geven!

Na een rit van een half uur komen we aan bij onze verblijfplaats voor de eerste drie nachten in Marokko. Mamma house bevindt zich in een steegje, ook wel dhar genoemd. De eigenaar leidt ons naar onze kamer op de begane grond, met het uitzicht op de binnenplaats met fleurige kussens op de banken achter de kleine ronde tafels. Daarboven hangen gekeurde lampen.
'Als jullie de bagage in je kamer hebben gezet, staat de thee voor jullie klaar.'

Onze kamer heeft een groot tweepersoonsbed en twee kleinere bedden.
'Hier kan wel een hele familie in slapen.'
Oranje gordijnen, op de grond tapijten in het donkerrood met lichtblauwe en gele motieven. Zelfs de spreien op de bedden hebben alle kleuren van de regenboog.
In de douche probeert Jeroen het water uit: 'Ja, het is warm. Gelukkig, want het is hier koud op de kamer, geen verwarming.'
Op de binnenplaats staat onze thee al te dampen, naast het schaaltje met koekjes. Met een sierlijk gebaar schenkt de bediende de thee voor ons in. De theekan houdt hij hoog in de lucht en het dunne straaltje thee loopt precies in ons kopje,

Het is nog geen vijf minuten lopen naar het Djema el Fna plein. In de verte hoor ik al gezang en het slaan op drums. Als ik dichterbij kom, zie ik verschillende groepjes mannen gehuld in wollen lange jassen met een puntmuts op hun hoofd. De een slaat op de drum, de ander blaast op de fluit, een aantal danst. Om hun heen staat het publiek mee te zingen en in hun handen te klappen.
Verderop zijn vele eetkrampjes, ook wij worden uitgenodigd om plaats te nemen. Lamsvlees, kippenvlees en groenten aan spiezen, couscous, salade, geroosterde aubergine. De verkoper moedigt ons aan om zoveel mogelijk te bestellen. Het is heerlijk maar niet goedkoop. Met onze magen goed gevuld, maar ook dertig euro armer zoeken we ons bed op. In thermohemden en onder een extra deken weten we de nacht goed door te komen.

's Morgens rond negen uur nuttigen we ons ontbijt op het dakterras van onze riad. Gelukkig schijnt de zon en kunnen we het met een trui minder doen. Ik schat dat het zo'n vijftien graden is.
We begeven ons wederom naar het Djema el Fna plein, het kloppend hart van de stad.
De eettentjes hebben plaatsgemaakt voor waarzeggers, slangenbezweerders en waterverkopers: mannen in rode lange jurken met koperen bekers aan een ketting en een groenrode puntmuts op hun hoofd. Voor elke foto vragen ze geld. De wagens waar je voor een paar dirham een glas sinaasappelsap kopen, staan er nog.
We begeven ons naar de souks, waar ons weer de nodige avonturen staan wachten. Maar daarover de volgende keer meer.

Hartelijke groeten,
Jeroen en Desiree