Weer thuis.

's Gravenhage, 28 januari 2006, 9.00 uur,
- 5 graden Celcius.

De reis in Indonesië zit er op. Geheel volgens schema: men wist zeker dat we naar Nederland terug verlangden, al hoewel Jeroen zo weer een ticket naar het verre oosten zou nemen. We zijn woensdag 25 januari om 5.15 uur op Schiphol geland en zodra we thuis kwamen hebben we eerst een uur in super heet bad gezeten om het vuil eraf te laten weken: ja, de Gili-eilanden waren prachtig, maar je kon je alleen douchen met koud zeewater (arme Jeroen). De tocht naar de Gili's (via Lombok) is me trouwens niet goed bevallen: na een half uur was ik zeeziek en ik heb de rest van de 5 uur durende tocht platgelegen. P.s. we willen ooit met onze zeilboot naar Engeland, maar daar wacht ik nog maar even mee. Jeroen zat wel te genieten van de ferry, door de hoge golven kwamen we regelmatig behoorlijk schijn te liggen: een vrachtwagen helde zo over, dat de chauffeur, die op de cabine lag te slapen, zich te nauwernood kon vastklampen en heeft vervolgens heel verschrikt bij ons op dek gezeten.
Om van Lombok naar Gili-Air te komen was nog een hele toer, aangezien een soort Maffia het vlakbij de haven voor het zeggen (dacht) te hebben. De gewone busjes stoppen namelijk 1 kilometer voor de haven (verder mogen ze niet gaan) en daarna moet je het loket ergens achteraf kunnen vinden, laat staan de enig publieke boot tussen al die gammele bootjes.
Wij dachten, we gaan georganiseerd en laten ons gewoon bij de publieke boot afzetten. Echter daar was het wachten tot de boot (we wisten nog steeds niet welke) zou vertrekken. Het was inmiddels 10.00 uur geworden en Jeroen werd al ongerust. Verschillende Indonesische mannen vertelde aan Jeroen, dat de boot niet meer zou vertrekken, want er was een minimum nodig van 25 mensen en wij waren met nog 2 mensen de enigen?! Ze konden ons wel met hun boot naar de overkant brengen. Jeroen vertrouwde het niet en liep al richting loket om dit na te vragen: hoe meer hij het loket naderde, hoe meer de mannen de prijs van de nieuwe boottocht lieten zakken. Enfin, we hoorden, dat de publieke boot gewoon ging en een half uur laten zaten we volgeladen met goederen en..30 mensen in de boot richting Gili-Air. Fantastisch: relax, gewoon even niets, zittend met ons boekje in een soort hemelbed met grote kussens met het uitzicht op zee, gesnorkeld om het prachtige koraal te bewonderen en als afsluiting van de dag bij zonsondergang met paard en wagen over het eiland heen (erg romantisch). De volgende dag waren we weer top –actief: renden we heen en weer om maar niets te missen van een Islamitisch bruiloft op het eiland: eerst het feest met de familie van de bruid: een tent voor mannen, een tent voor vrouwen en tijdens de dans van mannen in legerkleding buiten, zat de bruid helemaal alleen binnen in het huis in de slaapkamer te wachten tot haar aanstaande man zou komen: de volgende dag waren we op tijd op, want de bruidegom zou van het andere eiland Gili-Menno om 11.00 uur aankomen. Enfin om 11.00 uur bij de haven nog geen bruidegom, wij weer snel naar de feesttenten aan de andere kant van het eiland: kwamen de gasten al weer teruggelopen: zou deze keer de Balinese tijd niet gelden maar de Westerse tijd? We hadden om 11.30 uur ons eten al besteld, toen we een optocht aan zagen komen: de buidegom met zijn familie kwam er aan: wij helemaal happy, zouden we toch niets missen (het eten hebben we tijdelijk gecanceld): de ceremonie ging snel:onder toezich van elleen mannen (de bruid zat nog steeds heel eenzaam te wachten in het hemelbed) wat handje-klap en de koop -ik bedoel het huwelijk- was bezegeld. De bruidegom ging naar zijn voruw en gaf haar een kus: hiermee gaf hij aan dat hij haar geaccepteerd had. Of dat voor haar ook zo was... ik heb nog nooit zo treurig iemand zien kijken, ze had vooraf al een drogerend drankjegekregen en de zoveelste make-up laag op gekregen..De bruid en bruidegom hebben elkaar verder niet meer aangekeken en zaten stil naast elkaar om de felicitaties aan te nemen: ’s avonds het grote feest: wij zaten met honderden mannen en vrouwen te wachten, ondertussen werd er kareoke-muziek gedraaid, het bruidspaar kwam de feesttent binnen, ging op het podium zitten, keek voor zich uit: wij bleven allemaal ztten en... keken voor ons uit.... . Geen dans, geen geklets, dat zou namelijk betekenen dat je geen respect had voor het bruidspaar.
De laatste dag zijn we naar Gili-Menno gegaan om de zeeschilpadden te kunnen zien: echter zo snel als we in het water waren, zo snel waren we er weer uit: duizenden kleine kwallen (door de verkeerde wind) waren er, die wel zin in ons hadden.Uiteindelijk hebben we twee kleine zeeschildpadjes gezien.
Terug op Lombok gingen we met een personeelslid van het hotel (waar we op de heenreis hadden geslapen) de omgeving verkennen, waterval bezoeken en in zijn dorpje in zijn huis overnachten: op de harde vloer. Het was leuk om het leven van het dorp mee temaken, al kostte dit ons wel onze nachtrust, want ook ’s nachts leek het leven gewoon door te gaan...
Nu zijn we weer in Nederland: heerlijk de luxe van warm stromend drinkbaar water, gezellig om weer iedereen te zien, maar wat is het hier.... koud.

Groetjes
Jeroen en Désirée