Zwemmen met walvishaaien in Mozambique!!!

Tofo, 2 augustus 2011

Lieve mensen

Vanmorgen hebben we gezwommen met walvishaaien in de oceaan, maar daarover later meer..

Het is 28 juli als we Zuid-Afrika verlaten. De avond hiervoor hebben we zitten praten met een paar backpackers, die een half uur rijden voor Nelspruit door de politie zijnn aangehouden met hun auto. Ze moeten 500 rand betalen. "Waarom?" vragen ze. "Jullie rijden op een risicovolle weg, waar veel ongelukken gebeuren, is het antwoord." Ze weten het bedrag terug te brengen tot 300 Rand en mogen doorrijden. "Ja,in Mozambique is de politie nog erger." verzekeren ze ons. "Zorg dat je de politiemannen aanspreekt met "chef" en geef ze een paar cola's en dan heb je kans dat ze je met rust laten"
We gaan eerst naar de winkel voor veiligheidsvesten, een 2e gevarendriehoek en een ZA-sticker voor de auto, zodat de politie niets op ons kan aanmerken. Snel een volle tank halen, want wie weet wanneer we weer een benzinestation zullen zien en dan zijn we er klaar voor.
Jeroen is al helemaal gewend om links te zitten en de schakelbak links van hem te hebben. Zowel in Zuid-Afrika als Mozambique rijdt men links.
Via de tolweg N4 weten we binnen 2 uur de grens van Mozambique te bereiken. Daar wacht ons een man op met een officieel uitziende badge. Hij geeft ons aanwijzingen waar we ons moeten vervoegen en drukt ons op het hart om vooral met niemand anders te praten.
We worden met een noodgang door alle formaliteiten geleid, een maatje van hem, vraagt om ons rijbewijs en de handgeschreven verklaring van ons verhuurbedrijf, dat we toestemming hebben om met onze auto Mozambique in te gaan. Hij zal het wel even voor ons in het Portugees laten vertalen: kosten 320 rand (32 Euro). Onze eerste man heeft onze paspoorten al laten stempelen en de visa geregeld ad 78 dollar per persoon. Maar we hebben nog een speciale stempel nodig, willen we Mozambique in kunnen: 1000 rand vraagt hij. Ja, dat vinden we teveel, het wordt 400 rand (40 Euro) en nog geen minuut later staat de douane bij onze auto, een snelle blik in onze achterbak. "Alleen kleding, nietwaar?" vraagt onze man. Ja, knikken we en we krijgen de benodigde stempel. Maar dan vraagt onze man ook nog een bijdrage voor zijn diensten: 1000 rand, wederom brengen we het bedrag omlaag: 300 rand (30 Euro) en inmiddels 100 Euro armer kunnen we de grens over.
Later horen we van andere backpackers, dat zij dezelfde man aan hun auto hadden staan en hadden afgewimpeld en binnen een uur tijd -net zoals wij- waren ze -dit keer zonder bijbetaling- de grens over!!
We besluiten om vanaf heden ons door niemand meer te laten helpen.

Het landschap in het eerste gedeelte van Mozambique is erg vlak, het gras is er dor.
Het rijdt goed door op de geasfalteerde tolweg, echter er wordt ons weinig ruimte gegeven om te passeren, in tegenstelling tot Zuid-Afrika waarbij men op de vluchtstrook gaat rijden om je te laten passeren en het alarmlicht laat knipperen als dank.
Op dezelfde vluchtstrook lopen er ook regelmatig voetgangers of rijden er fietsers: levensgevaarlijk! Eén keer zien we een voetganger midden op de weg zwalken... zeker te veel gedronken.
De eerste wegopbreking komt op ons pad: vanwege de werkgelegenheid -denk ik- zie ik verschillende mensen het verkeer regelen: de eerste geeft ons aanwijzingen, waar we moeten wachten en vraagt ons ondertussen of we nog brood hebben. We geven hem het brood van een paar dagen oud en die man is supergelukkig. Eén bij het hek, waarbij het bord "stop" wordt omgedraaid naar (zuid-afrikaanse)rij/go, vervolgens rijdt er een auto op de andere rijbaan met ons mee met maar liefs 4 mannen voorin, en aangekomen aan het einde van de opbreking is er nog een man die in een walkie talkie wat brabbelt.
Na 2 uur rijden arriveren we in Maputo, de hoofdstad van Mozambique.
Brede wegen geflankeerd door bomen, met de huizen in Portugese stijl en rustig rijdend verkeer: ik heb geen claxon gehoord!!
Het eerste backpackers guesthouse is vol, bij de 2e Fatima's place hebben we meer geluk, echter we slapen ieder op een andere slaapzaal: ik bij de dames, Jeroen gemengd.
Ons guesthouse heeft een overdekte binnenplaats en in het midden ervan de bar en aan de andere kant de keuken, waar we zelf eten kunnen klaarmaken. De muren zijn vrolijk geschilderd, waarbij de zitbanken erg uitnodigend zijn om te gaan chillen: ik met mijn dagboekje en Jeroen gezellig keuvelend met andere reizigers.

Om Maputo binnen een dag te kunnen bekijken, laten we ons leiden door de Lonelyplanet met een walkingtour: kunstmuseum, cathedraal, botanische tuin, prachtig koloniaals treinstation, het fort en als afsluiting hotel Avenida: de hoogste etage met een groots uitzicht op de boulevard/zee en stad.

De volgende dag willen we op tijd vertrekken, want om in het donker te rijden is helemaal geen optie: slecht verlichte auto's, gevaarlijke inhaal meneuvres en dan de corrupte politie!! Eerst nog de bestuurder vinden van de Afrikaan met zijn auto de ingang van onze parkeerplaats blokkeert.
Het is trouwens wel relax om onze auto achter gesloten deuren te hebben gestald, want regelmatig worden er auto's leeggehaald in Maputo. Vooral het zuidelijk gedeelte van Maputo is niet veilig, vanwege gewapende overvallen op straat en in winkels, dus dat hebben we zeker links laten liggen.
Enfin na 10 minuten kunnen we gaan, we hebben 490 km voor de boog. Jeroen heeft zijn tomtom aangezet: de eerst kilometers is goede verharde weg langs de kust, echter al snel gaat deze over op een onverharde weg: 20 km totaan de tolweg EN1 en om weer via het centrum op de maandagmorgen de stad uit te gaan rechtstreeks is geen optie (dat zou ons uren duren). Een westerling in een nog kleinere auto, dan de onze verzekert ons, dat de weg begaanbaar is: hij had het de dag daarvoor zelfs met regen gereden.
Het lijkt goed te gaan, redelijk hard zand, dit keer wel met grote kuilen. Echter na 9 km gaat de weg over in wat mul zand en ja hoor, we zitten we vast. Jeroen doet nog een poging om los te komen: hij offert onze schuimrubberen matrassen op en leg deze onde de voorwielen. Echter deze scheuren kapot. Ondertussen heeft zich een hele menigte verzameld om onze auto. Een jongen komt met hout aangelopen en legt deze onde de voorbanden. Hij en andere kinderen gaan achter onze auto staan. Zodra Jeroen de auto start en in zijn vooruit zet, duwen ze de auto en komt deze weer in beweging. Als dank geven we de kinderen ieder een pen en vervolgen de weg. Nog geen kilometer verder, zitten we wederom vast en uit het niets komen er kinderen aangerend -het is zondag, dus de kinderen hoeven niet naar school.
Ze weten de auto vooruit te duwen. Na het laatste gedeelte van de onverharde weg kunnen we de tolweg EN1 opdraaien met prima asfalt. Door onze binnendoor route hoeven we geen tol te betalen. Zelfs de vele politie onderweg, die verschillende auto's aanhouden vanwege te snel rijden, laat ons ongemoeid : hebben we toch nog een beetje geluk!!
Jeroen let er extra op, wat de maximum snelheid is, 100 km op de snelweg, in de plaatsen die we passeren 80, naar 60 km.
Inhambane bereiken we om 17.00 uur, net voor het donker, een kleine koloniale stad aan een baai met een oud treinstation -niet meer in gebruik-, een pier waar bootjes zo volgeladen worden, dat de punt van de boot in het water verdwijnt.
Bij elk huis staat een bewaker: dit keer niet vanwege de criminaliteit, maar gewoon als statussymbool.
Inmiddels zitten we in Tofo. Vandaag hebben we de safari naar de walvishaaien: met een snelle rib varen we door de branding richting het rif. De eerste walvishaai wordt gespot: "Snel het water in en kijken wordt ons geroepen." Ik zie alleen de staart van de walvishaai.
We doen een nieuwe poging, allemaal in de boot en wederom het water in springen op commando. De aanwijzingen zijn: niet boven en voor de walvishaai zwemmen.
Zodra ik in het water zit zie ik de inmense haai: ik zit vlak boven hem en kan hem bijna aanraken: een gigantisch brede gruize vis met witte vlekken. Ik verslik me bijna in de snorkel en weet niet hoe snel ik opzij van de haai moet zwemmen.
Jeroen heeft hem moeten missen. Die heeft wel even later met een school dolfijnen gezwommen, zo hebben we allebei wat. Na nog 3 walvissen te hebben aanschouwd vanuit de boot, varen we terug. Een ervaring die ik niet had willen missen!!

Morgen gaan we richting Volankule, wordt vervolgd....

Hartelijke groeten
Jeroen en Desiree.

P.s. bedankt wederom voor jullie leuke reacties.