Er zijn ook nog goede mensen!

Taliwang, 21 december 2012.

‘For 20.000 Roepies each person, we bring you to hotel.’ Twee motorrijders kijken ons verwachtings vol aan. Verder dan een paar locals is er niemand op het busstation van Taliwang. Het landschap is dor en de lange asfaltweg naar de stad dampt nog na van de zon, die ook vandaag de temperatuur tot 35 graden heeft laten stijgen. Berustend nemen we plaats achter op de motor, allang blij, dat we vanuit Lombok de volledige reis hadden geboekt: bus over Lombok-boot naar Sumbawa-bus naar het gehucht Taliwang. Vanaf nu moeten we het zelf doen met onze reisbijbel lonely planet, die ook al een paar jaar achter loop: uitgave januari 2010. Geen Komang die ons liefdevol zijn eiland Nusa Penida laat zien, wiens adres we voorafgaand aan ons vertrek naar Indonesië via een Nederlander hadden gekregen.
Bij het hotel Mawis wacht ons een 2e schok: 185.00 Roepies voor een kamer, terwijl 100.000 de standaardprijs is, maar ook dit accepteren we, want we hebben geen andere keuze. Mismoedig kijk ik naar de TV, die op onze kamer alleen Indonesische kanalen de onbegrijpelijke taal weergeeft en ook de luxe van de airco kan me niet boeien. “Er is niet eens warm water!” Ik plof op het bed neer en kijk minutenlang voor me uit. Ja, dit kleurloze behang zal er ook niet door veranderen, denk ik. ‘Kom Jeroen, laten we dit dorp eens gaan verkennen.” Buiten gekomen ontdekken we nog een hotel en nog één. We kijken elkaar bezwerend aan, dit zal ons geen 2e keer overkomen. Weinig tijd om te denken hebben we niet, want we worden door elke voorbijganger aangestaard, een enkeling houdt de pas in en roept:’Hello, good morning,’ en weet dan niet hoe snel hij of zij weer voor zich uit moet kijken, want stel dat die vreemde wezens ook nog wat gaan vragen? We lopen over lange straten met een paar kruisingen, huizen afgewisseld met winkeltjes in garages, waar ik niet eens mijn fiets zou willen neerzetten: zo vuil. Overal veel afval dat over de straten zwerft. We moeten oppassen, dat we niet in de riolering vallen, want een groot aantal tegels zijn al gebroken. Bij het restaurant Ruma Makan Raja door de lonely planet aanbevolen nuttigen we de lekkerste geroosterde kip (Jeroen denkt er zelfs aan om de ketjapsaus Nederland in te voeren). De serveerster spreekt een paar woorden Engels en al gaat het gesprek niet verder dan - waar komen jullie vandaan, waar gaan jullie naar toe?- krijg ik er een warm gevoel bij. Even later achter internet na de fijne reacties uit Nederland gelezen te hebben, besef ik waar mijn roets liggen: in dat kleine kikkerland.
Als we langs de receptie van ons hotel (een tafel en een plastic stoel) lopen, vraag ik: ’Breakfast, when? 7 o’clock?’ Er wordt geknikt. ‘Until when?’ Wederom wordt er geknikt. Het is inmiddels 21.00 uur. Jeroen roept: ’Ik ga slapen.” Nog geen uur later volg ik zijn voorbeeld. Ik wijt het aan de Indonesische temperatuur én alle indrukken.

De volgende dag wordt om 7.00 uur op onze kamerdeur geklopt: de man van de receptie heeft het wel heel erg letterlijk genomen en staat er met een stralend gezicht. Een dienblad met daarop het ontbijt: 2 witte boterhammen met jam, een gekookt ei en een beker water draagt hij als een lakei naar binnen, buigend bij elke stap die hij maakt. We hebben onze rugzakken al klaarstaan, maar willen eerst de plaatselijke markt en buiten het stadje de beroemd paalvissers bezoeken. We spreken een motorrijder aan: met wat handgebaren en wat Engels proberen we onze wensen uit te leggen. Een andere Indonesische man mengt zich in het gesprek: ‘I’m Herman. Better with car, I will take you with me: only 25.000 Roepies.’ We geloven onze oren niet: zo goedkoop? Er zal vast wel een adertje onder het gras zitten. Herman neemt ons mee naar Labuhan-balat, een hele mooie baai, geen vissersmannen, wel een schoolklasje, die in de Indonesische taal ‘Hoofd en schouder, knie en teen, knie en teen’ zingen in een kring, waarbij ze dansend de betreffende lichaamdelen aantikken. Van schrijfpapier maken ze vliegtuigjes, die ze de zee ingooien. Mannen en vrouwen zitten gebroedelijk bij elkaar het eten voor te bereiden en dit lijkt geen straf te zijn, want ze lachen continu. Herman rijdt ons naar de markt, maakt een praatje met de kooplui. Jeroen maakt de ene foto na de andere, waarbij men hem bedankt: de omgekeerde wereld, wij moeten hun toch dankbaar zijn! Daarna naar het hotel, waarbij Herman onze rugzakken van de trappen afdraagt naar de auto en rustig naar het busstation rijdt. Hij regelt voor ons de bemo naar Sumbawa Besar (taxibusje, dat onderweg ook mensen oppikt) voor een goedkopere prijs, dan de lonely planet had aangegeven. Als Jeroen de tour met Herman afrekent, neemt hij het geld met een dikke lach in ontvangst. Geen getouwtrek om meer geld: dit belooft nog wat...

Hartelijke groeten, Jeroen en Desiree