Travel agency? Wat is dat?

Bima, 24 december 2012
Nooit gedacht, toch gekomen: in 5 dagen tijd zijn we van west naar het oostelijke gedeelte van het eiland Sumbawa gereist. Van een “travel agency” heeft men hier nog nooit gehoord, hetgeen een flink beroep heeft gedaan op onze flexibiliteit en sociale vaardigheden...

Er hangen donkere wolken boven ons, op het moment dat we in Sumbawa Besar aankomen. ‘De regen die we onderweg over ons heen hebben gehad, is ons achternagekomen.’ Jeroen kijkt met diepe frons in zijn hoofd om zich heen en wenkt twee motorrijders. Dit keer een goede prijs: 10.000 R. per persoon, gezien de 7 km die we overbruggen en de eerste druppel die ik op mijn voorhoofd voel, zodra we het hotel Suci betreden. Dat het geen zweetdruppel is, blijkt uit het gekletter dat ik een paar seconden later achter me hoor: binnen no-time staat de straat blank en spelen de kinderen in het water, alsof het een waar zwemparadijs is. Onze kamer kijkt uit op de binnentuin, dat de enige luxe blijkt te zijn, of je moet de kakkerlak die me in de badkamer staat op te wachten als een extraatje beschouwen. Jeroen raapt alle moed bij elkaar om het zweet onder de koude douche af te spoelen, staat helemaal ingezeept als de douche het voor gezien houdt en de waterstraal over gaat in een paar druppels. Hij ruikt de rest van de dag naar damesshampoo, dat niet alleen mij opvalt...

We gaan op zoek naar een motorverhuurbedrijf, maar treffen een kantoor aan, waarbij men alleen een auto met chauffeur aan ons kan (of wil) slijten, want zelfs een internationaal rijbewijs van de ANWB is niet geldig op Sumbawa, verzekert men ons. We lopen snel verder en worden vanuit een “art” winkel naar binnen gewenkt: ‘Coffee, free!’ Een kalende man laat ons plaatsnemen in de tuin met kunstwerken en begint enthousiast een praatje. Jeroen vraag hem naar een verhuurbedrijf voor motoren. ‘Motor, I have. What price?’ Hij stemt in met 50.000 R voor een hele dag, voor ons een koopje: 4 euro!
Na een maaltijd in de Kentucki Fried Chicken -alleen het embleem op het restaurant is gelijk: de kip is 90 % meel, de patat heeft een zurige bijsmaak- gaan we ons terugtrekken op onze hotelkamer, waar de muggen ons al snel weten te vinden. Ondanks mijn lakenzak zit ik 's morgens onder de muggebulten, zelfs mijn re-ooglid is helemaal opgezwollen. Ik kan er nauwelijks wat mee zien. (het moet een mug geweest zijn, die zich in onze kamer heeft gevestigd, want een dag later was mij li-oog aan de beurt!).
Jeroen is helemaal in zijn hum als hij de motor ophaalt: de motor heeft 4 versnellingen en start in één keer. Eerst naar de markt. Jeroen kiest een plaats uit voor een kraampje, stalt zijn motor en kijkt de laatste vier nummers van de kentekenplaat na: 2705. Op de kramen staren schedels van dieren ons aan: wat moet men hier nu van maken? Zwermen vliegen strijken neer op de koopwaar, vooral de mais is erg geliefd. Na een half uur lopen we naar onze motor, maar tussen de rijen motors, waar is de onze? Ik begin al nerveus te worden, want ik had verhalen gehoord, van motoren die verhuurd werden op Bali, waarvan de verhuurder onder één hoedje speelde met de locals en met reservesleutel de motor liet weggehalen en de toerist voor de “ gestolen” motor liet opdraaien. Een oudere man wijst ons op een rode motor en jawel het is de goeie. Hij houdt zijn hand op, want hij had zo goed opgepast op onze motor. Snel gaan we verder, want de meeste regenbuien vallen halverwege de midag en daar wilden we niet op wachten.
We passeren mannen met versierde stieren en zien in de verte vele vlaggen. We volgen de menigte en vragen ons af waarom er zoveel politie op de been is. Het antwoord laat niet lang op zich wachten: een minister in militair pak wordt naar een tribune geleid en als hij ons passeert, schudt hij ons de hand. Het kan beginnen: Sumbawa's jaarlijkse evenement: een wedstrijd waarbij 2 stieren door een man wordt aangedreven om in de snelste tijd een speciale stok aan het einde van een groot waterbasin omver te lopen. Eerst vindt de parade plaats, waarbij de lange rij -in tweetal- stieren voorbij komt, met slingers rond hun goudgekleurde hoorns, hun begeleiders buigen als ze de tribune voorbij komen. Lange toespraken, overhandiging van speciale muts aan de minister, die zijn militaire pet hiervoor moet afzetten.
Nog wat oponthoud, wat waar moet de stok staan: een man zet hem naar voren, een andere naar achteren, en dat gaat minutenlang door. Uiteindelijk komt de scheidsrechter erbij en met een witte vlag wordt het startsein gegeven. Opspattend water, 2 woestuitziende stieren en een gillende man: binnen een paar minuten is het parcour gelopen: gejuich als de stok wordt geraakt, gelach als dat niet het geval is. Hilarisch wordt het als midden in het parcour de begeleider valt en de stieren zonder begeleider de finisch halen.
We gaan verder via Poto, waar wevende vrouwen voor hun huisje ons vriendelijk toelachen, naar Sumbawa Besar terug. Jeroen ziet een airo bus stoppen voor restaurant Raya vlakbij het busstation. Op het station zelf kunnen we geen buskaarten kopen, er zijn alleen bemo’s die steeds onderweg stoppen (een reis van 10 uur of langer naar Bima), dus Jeroen rijdt terug naar het restaurant en in een onduidelijk houten hokje zit een man, die zowaar tickets voor de longdistance aicobus verkoopt, die ons de volgende dag in 6 uur naar Bima in het oostelijke gedeelte van het eiland gaat brengen.
Dat de vertrektijd niet 14.30 uur maar16.00 uur blijkt te zijn –want de volle bus moet eerst nog lunchen- en dat onze gereserveerde plaatsen bezet zijn en wij achterin moeten plaatsnemen in het rokersgedeelte naast het stinkende toilet ondanks dat zowel Jeroen en ondergetekende heftige protesten lieten horen… ach, wat boeit het: dit is Sumbawa, zo authentiek!
Jeroen staat inmiddels al klaar bij de motor , waarmee we de omgeving van Bima verder gaan verkennen (dankzij een flinke regenbui kon ik nu internetten, maar de zon breekt door, dus we gaan weer verder.) Morgen naar Sape en daarna met de ferrie naar het eiland Flores.

Rest ons jullie alvast fijne kerstdagen toe te wensen.

Hartelijke groeten van Jeroen en Desiree