Sumbawa
Door: Desiree
20 December 2012 | Indonesië, Sumbawa Besar
Sumbawa, Taliwang, 20 december 2012
‘Do you want hotel? There is only one!’ Natuurlijk zitten we hier te duur (voor nog maar 15 Euro), maar volgens de lonely planet zou er in Taliwang helemaal geen slaapgelegenheid zijn en waren we allang blij een bed (zowaar in een kamer met aircondition) gevonden te hebben. Zeker na alle negatieve adviezen van het hotelpersoneel op Lombok: ‘Niets te doen op Sumbawa, moeilijk vervoer te vinden!” , terwijl ze ons liever een dure vierdaagse cruise naar Flores van anderhalf miljoen Roepies wilde slijten. Zojuist hebben wij onze eerste volwaardige maaltijd met geroosterde kip in ketjapsaus en witte rijst met veel smaak genuttigd: siSnds 3 dagen hebben we onze maag en darmen niet goed kunnen afstemmen op de plaatselijke Indonesische voedingsgewoontes met als gevolg regelmatig te moeten rennen naar het toilet! Het begon toen wij op eigen houtje het eiland Nusa Penida gingen verkennen…
‘Kopi?’ Tante van Komang staat met een grote glimlach en twee kopjes koffie ons om 7.00 uur al op te wachten. Jeroen drinkt tevreden zijn beker leeg, dit keer zit er geen suiker in zijn koffie. Na heel wat handen en voetenwerk heeft hij de suiker kunnen weren uit de koffie, die tante steeds met veel liefde heeft klaargemaakt. Tante loopt met offerandes en wierrookstokjes om ons heen en legt het eerste bloemenstukje op het plateau boven onze deur, het 2e stukje wordt met een diepe buiging op de grond voor onze entrée gelegd. ‘Wat kan ons nu nog gebeuren?’ Vrolijk gaan we op weg, Jeroen voorop de motor, ik achterop. Langs de lange kuststrook afgewisseld door palmbomen zien we mannen met stokken op hun schouders met aan elk uiteinde zware manden vol met het nog natte zeewier. Na een tocht van ruim 2 uur hebben we wel trek in wat eten. Een toko midden in een dorp van een paar huizen met wat winkels bij elkaar doet ons besluiten om een wat anders tot ons te nemen, dan het ‘gewone’ eten van de vrouw van Komang. Dat de bestelde sate, als sotosoep wordt geserveerd vind ik niet erg, want het smaakt goed, ook Jeroen wil ervan proeven en deelt zijn nasi met mij. Voldaan komen we aan bij onze bungalow, maar om 22.00 uur is het Jeroen die als eerste buikkrampen krijgt en het nog maar net op tijd redt op het ‘toilet’ . Dat gaat nog ‘s nachts nog een paar keer door en ik heb echt te doen met Jeroen. Totdat ik ‘s morgens na het eerste slokje ‘kopi’ toch ook iets voel ter hoogte van mijn darmen, wat er normaal niet is! Daar komt nog bij, dat Kamong op zich laat wachten, terwijl hij altijd punctueel op tijd is, zelfs tante loopt heen en weer, alleen haar glimlach blijft onverbetelijk op haar gezicht. De ferrie zou om 10.30 uur vertrekken en inmiddels is het al tien uur geworden. Jeroen stuurt een SMS en belt Komang op zijn werk, geen bereik, uiteindelijk om 10.15 uur heeft hijKomang aan de telefoon. ‘Sorry, forgetten, I’m coming.’ Op het nippertje worden we door Komang en zijn collega bij de boot afgezet en varen naar Padangbai, waar we genieten van het white sand beach samen met de gezellige Amsterdamse Anna. Na een dagje Lombok in de stad Mataram verlangen we naar het platteland, so here we are: Sumbawa op weg naar Komodo en Flores.
Hartelijke groeten, Jeroen en Desiree
N.B. Onze darmen zijn in ieder geval weer tot rust gekomen
‘Do you want hotel? There is only one!’ Natuurlijk zitten we hier te duur (voor nog maar 15 Euro), maar volgens de lonely planet zou er in Taliwang helemaal geen slaapgelegenheid zijn en waren we allang blij een bed (zowaar in een kamer met aircondition) gevonden te hebben. Zeker na alle negatieve adviezen van het hotelpersoneel op Lombok: ‘Niets te doen op Sumbawa, moeilijk vervoer te vinden!” , terwijl ze ons liever een dure vierdaagse cruise naar Flores van anderhalf miljoen Roepies wilde slijten. Zojuist hebben wij onze eerste volwaardige maaltijd met geroosterde kip in ketjapsaus en witte rijst met veel smaak genuttigd: siSnds 3 dagen hebben we onze maag en darmen niet goed kunnen afstemmen op de plaatselijke Indonesische voedingsgewoontes met als gevolg regelmatig te moeten rennen naar het toilet! Het begon toen wij op eigen houtje het eiland Nusa Penida gingen verkennen…
‘Kopi?’ Tante van Komang staat met een grote glimlach en twee kopjes koffie ons om 7.00 uur al op te wachten. Jeroen drinkt tevreden zijn beker leeg, dit keer zit er geen suiker in zijn koffie. Na heel wat handen en voetenwerk heeft hij de suiker kunnen weren uit de koffie, die tante steeds met veel liefde heeft klaargemaakt. Tante loopt met offerandes en wierrookstokjes om ons heen en legt het eerste bloemenstukje op het plateau boven onze deur, het 2e stukje wordt met een diepe buiging op de grond voor onze entrée gelegd. ‘Wat kan ons nu nog gebeuren?’ Vrolijk gaan we op weg, Jeroen voorop de motor, ik achterop. Langs de lange kuststrook afgewisseld door palmbomen zien we mannen met stokken op hun schouders met aan elk uiteinde zware manden vol met het nog natte zeewier. Na een tocht van ruim 2 uur hebben we wel trek in wat eten. Een toko midden in een dorp van een paar huizen met wat winkels bij elkaar doet ons besluiten om een wat anders tot ons te nemen, dan het ‘gewone’ eten van de vrouw van Komang. Dat de bestelde sate, als sotosoep wordt geserveerd vind ik niet erg, want het smaakt goed, ook Jeroen wil ervan proeven en deelt zijn nasi met mij. Voldaan komen we aan bij onze bungalow, maar om 22.00 uur is het Jeroen die als eerste buikkrampen krijgt en het nog maar net op tijd redt op het ‘toilet’ . Dat gaat nog ‘s nachts nog een paar keer door en ik heb echt te doen met Jeroen. Totdat ik ‘s morgens na het eerste slokje ‘kopi’ toch ook iets voel ter hoogte van mijn darmen, wat er normaal niet is! Daar komt nog bij, dat Kamong op zich laat wachten, terwijl hij altijd punctueel op tijd is, zelfs tante loopt heen en weer, alleen haar glimlach blijft onverbetelijk op haar gezicht. De ferrie zou om 10.30 uur vertrekken en inmiddels is het al tien uur geworden. Jeroen stuurt een SMS en belt Komang op zijn werk, geen bereik, uiteindelijk om 10.15 uur heeft hijKomang aan de telefoon. ‘Sorry, forgetten, I’m coming.’ Op het nippertje worden we door Komang en zijn collega bij de boot afgezet en varen naar Padangbai, waar we genieten van het white sand beach samen met de gezellige Amsterdamse Anna. Na een dagje Lombok in de stad Mataram verlangen we naar het platteland, so here we are: Sumbawa op weg naar Komodo en Flores.
Hartelijke groeten, Jeroen en Desiree
N.B. Onze darmen zijn in ieder geval weer tot rust gekomen
-
20 December 2012 - 14:46
Bep Van Wely:
Hallo Desiree en Jeroen,
Wat een prachtige reis "luitjes (om met Wieteke van Dort te spreken).Ik lees het iedere keer met veel plezier en zo te zien komen jullie op plekken waar je normaal niet komt. Maar kijk uit met eten dat je op straat wordt aangeboden.Gelukkig zijn jullie niet lang ziek geweest want het kan je vakantie anders behoorlijk verpesten.
De volgende plek waar jullie naar toegaan is KOMODO(met de komodovaranen)heb ik begrepen.
Ik kijk uit naar jullie volgende verslag. Geniet ervan!!!! Maar dat gaat wel lukken geloof ik.
Groetjes,
Bep -
20 December 2012 - 15:52
Jaap Scherpbier:
Een flinke buikloop hoort er standaard bij! Zelf heb ik ook nog een tijdje in Padangbai gezeten in een bungalow met mandi pal aan het strand was heeeeerlijk! -
20 December 2012 - 16:01
Martin:
Luitjes,
Wat goed dat jullie bij een bruiloft mochten zijn. Dit is echt bijzonder en de meeste toeristen zien dit soort zaken niet.
Ik ben zeer benieuwd hoe jullie het op Sumbawa, Rincha, Komodo en Flores vinden. Geniet met volle teugen en hati hati. Selamat jalan, Martin -
20 December 2012 - 16:46
Jannie De Jong:
Hee Jeroen en Desiree,
Mooie verhalen, heerlijk om te lezen, ben bijna jaloers. Ik zie Jeroen al rennen naar de wc!Leuk dat we jullie belevenissen kunnen volgen. Liefs Imko en Jannie -
20 December 2012 - 19:17
Henriette:
Ik geniet met jullie mee ;-)
Zet je ook eens een paar foto's op Facebook?
Liefs,
Henriette
-
20 December 2012 - 21:19
Hans:
Jullie hebben niets geschreven over Lombok, ik was erg benieuwd naar jullie ervaringen daar.
Ik ben er zelf een paar keer geweest, maar Lombok hoeft voor mij niet meer. Bali en Lombok liggen zo dicht bij elkaar, maar de sfeer is er totaal anders, geen hindoe, maar moslim, heel andere bevolking dan op Bali (karakter, vriendelijkheid), ook de guesthouses en hotels zijn totaal anders (armoediger) Maar......ik lees met plezier jullie verslagen, kijk weer uit naar het volgende verslag.
Hans
www.actiefindetropen.nl
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
