De oudjes ingesloten.

Jogja, 9 januari 2006

Wilden we vanavond het oude tempelcomplex van Prambaran verlaten, zijn de hekken gesloten. Ze dachten zeker dat we erbij hoorden. Maar jong als we ons voelden, klommen we over de hekken.
Alleen het laatste hek, zeker 4 meter hoog, stond nog open, doordat de verkopers in een naast gelegen gebouw zouden overnachten, de wacht van het complex was allang naar huis. Ja, je moet wat over hebben om een tempel bij zonsondergang te bewonderen. Daarna langs de snelweg een bus proberen aan te houden, wat ook nog lukte. Dat toen we op het het busstation aankwamen de laatste bus richting centrum al was vertrokken, daar hebben we het maar niet meer over. Gelukkig hadden we in de bus kennis gemaakt met een aardige Indonesische dame, die ook vlakbij ons guesthouse moest zijn, dus deelden we de taxi: zij deed de onderhanderlingen, 3 taxi’s gingen daardoor aan ons voorbij, maar voor een leuk prijsje konden we uiteindelijk mee.
Verder is alles goed met ons. We hebben jullie wellicht de indruk gegeven, dat het veel regent, maar dat valt reuze mee. Afgezien van de tropische buien van een paar minuten, hebben we ook al veel zon gehad. Sterker nog: Jeroen is al aan het ontvellen in zijn gezicht en ik heb een paar dagen last gehad van verbrande schouders en hals. Ja, 5 minuten zon, staat hier in Indonesië voor een halve dag Nederlandse zon. Het is maar dat je het weet.
Het bevalt ons goed hier in Yogyakarta (Jogja in de volksmond genoemd), we zijn hier al 4 dagen en voelen ons al helemaal thuis. Het is net Bangkok in het klein: de wijk Sosro, waar alle backpackers elkaar ontmoeten, we zitten midden in de kampong (volkswijk) tussen de kleine huisjes, waar de was uit de ramen over de smalle steegjes hangt en de vrouwen hun was doen, eten verkopen of gewoon gezellig met elkaar kletsen. Naast onze losmen (pension) is een moskee, en dat hebben we geweten: 5 keer op de dag wordt er gebeden en dat gaat niet bepaald zachtjes: de eerste call voor het gebed is al om 4.00 uur in de ochtend, ja ik geloof, dat ik liever gewoon maar aan het werk ben, dan kan ik nog uitslapen…over Jeroen heb ik het niet, maar wie hem kent hoort hem nu al …
Veel dingen gedaan, eerste dag (geprobeerd) uitslapen, paleis van de sultan bezocht, zijn vader heeft in Nederland gestudeerd, daarna in het plaatselijke zwembad gezwommen, s’avonds genoten van life muziek van o.a. Bob Marley en verhalen uitgewisseld met andere backpackers- sommigen waren 3 maanden, 1 zelfs al een jaar op reis.
De volgende dag om 4.00 uur op, de wekker hoefden we niet te zetten, je weet het nog: die moskee.. Eerst de Borobudur bezocht, met zonsopgang was ons beloofd, maar dat is een ruim begrip: de zon stond al aan de horizon, toen we eraan kwamen. Jeroen snel de trappen op om als eerste “de foto” te maken. Net op tijd, want een half uur later waren we omringd door studenten. Ik was niet zo onder de infruk van deze tempel, het diengplateau met de kleine tempels vond ik veel meer sfeer hebben, zo midden in de natuur, omringd door bergen, daarna naar de aangrenzende vulkaan, waarvan de krater erg dreigend aandeed. Ook alle geisers met al het borrelende water, de grond er omheeen borrelde ook: ik was blij, dat we weer op vaste grond stonden.
Morgen gaan we de “echte” vulkaan Bromo bezoeken, hiervoor zitten we wel 10 uur in de bus en gaan we 2.00 uur ‘s nachts op pad naar de Bromo bij zonsopgang mee te maken (eerst zien, dan geloven).
Tot gauw he.

Groetjes
Jeroen en Désirée