Een dagje in de taxi tussen Inle Lake en Mandalay

Mandalay, 5 januari 2008, 22.00 uur

Beste mensen

Ons 3 daags bezoek aan Mandalay zit er weer op.

Om een idee te geven van het dagelijkse leven hier in Myanmar een korte reisbeschrijving van onze taxirit van Inle Lake naar Mandalay.
's morgens op 2 januari 2008 stond de taxi al om 8.20 uur bij ons hotel. Maar we moesten eerst met de chauffeur mee naar het reisbureau, die de taxirit had geregeld voor ons. Het is in Myanmar de gewoonte om de eerste "deal" in het nieuwe jaar extra aandacht te geven, want dat brengt geluk: we kregen extra water en snacks mee en werden enthousiast uitgewuifd door de eigenaresse van het reisbureau.
Het was vrij rustig op de weg: veel dames met koopwaar, mannen die handkarren volgeladen met hout voortduwden. Het straatleven was al vroeg (om 5 uur) op gang gekomen: restaurants waar op houtskool werd gekookt voor de locale bevolking, moeders met kinderen zaten rustig voor hun huis: in het centrum van Nyaungshwe veelal stenen woonhuizen, afgewisseld door houten hutjes met rieten daken: elk jaar wordt het dak weer opnieuw vervangen.
De mensen hadden een tevreden uitstraling, het deed allemaal heel relaxt aan.
Echter in onze gesprekken met de locale bevolking, met name de hoger opgeleide mensen hoorden we wel wat anders, maar men durfde zelf de naam van hun staatsman niet hardop uit te spreken. Het was zelfs gevaarlijk voor ons als toerist om hun naar de rellen van september van afgelopen jaar te vragen.
De email werd altijd gecontroleerd en zonodig onderschept.
Toch werd alles weer vergoeilijkt, want sinds een paar jaar was er in elk bergdorp een basisschool, alleen voor voortgezet onderwijs moest men naar de stad.
Enfin, we vervolgden onze reis over de asfaltwegen vol met gaten. Hier en daar werd de weg met de hand "gerepareerd" : wat stenen, los asfalt werd over de weg verdeeld met een roller aan een houten steel en dat door werknemers met hun teenslippers aan: ik vroeg me af of ze er niet aan konden blijven plakken!?!!
Inmiddels waren we aangekomen bij de bergwegen, zo smal, dat een toegemoetkomende vrachtauto ons nauwelijks kon passeren. Dat deed me denken aan de nachtelijke busrit naar Inle Lake, waarbij onze bus een keer vast was komen te zitten, toen een vrachtwagen ons tegemoet kwam. Met huilende versnellingen zijn we er toch langsgekomen.
Ook nu met veel getoeter, passen en meten konden we na een paar uur de berghellingen achter ons laten. Het uitzicht op de bergen, die bedekt waren met gekleurde lappendeken was het wel waard.
Onder weg een grot met heel veel Boeddha's aangedaan: het was veel kitch: beelden van een ridder met pijl en boog, een slang en vooral veel goudkleurige boeddha's. Het meest verrassende was de moderne lift: en dat in een land waar zoveel armoede is! Bij elk Boeddha beeldje waren bloemen of andere offerandes gebracht en de glazen kisten van donaties zaten vol met bankbiljeten. De bevolking is hier erg gelovig.
We vervolgden onze weg: pick-up trucks volgeladen met de vrouwen van de verschillende bergdorpen, kleurrijk gekleed, tussen de manden vol met hun waar van de markt, mannen die aan de zijkanten van de pick-up truck hingen: levensgevaarlijk!
Verderop kwamen we verschillende houten karren tegen, die voorgetrokken werden door ossen.
De groene rijstvelden, waren op verschillende plaatsen volgelopen met water.
Veel verschillenden groeten en fruit werden op het land verbouwd: bloemkool, bonen, sinasappels enz. , afgewisseld door velden met zonnebloemen.
Enfin, teveel om op te noemen....

Het internetcafe gaat nu sluiten.

Morgen moeten we vroeg op: 5.00 uur om op tijd te zijn voor de boot naar Naug U: een klein plaatsje vlakbij Bagan.

Wordt vervolgd....

Groetjes,
Jeroen en Desiree