Borneo, KK (Kota Kinabalu)

Borneo, KK (Kota Kinabalu) , dinsdag 5 januari 2009, 8.50 uur

Happy new year!

We zijn het jaar goed ingegaan: na 1 dag afzien en een licht ontbijt zat ik om 13.30 uur al aan de sweet en sour chicken -zijn de vrouwen toch uiteindelijk van het sterke geslacht!!- en waren we klaar voor de meeting met medereizigers in het Bavaria café restaurant om oud en nieuw jaar in te gaan luiden: 8 uur eerder dan in Nederland! Het was een heuse reunie gehad met een heleboel westerlingen, die we in de loop van de afgelopen weken hebben ontmoet. Een geweldige jaarwisseling met liveband en vuurwerk.

Op nieuwjaarsdag zijn we met het vliegtuig naar KK (Kota Kinabalu) gevlogen in 45 minuten. Het ging zo snel, voordat ik het kon beseffen, waren we al weer geland.
‘s Avonds op de plaatselijke markt aan de kipsate die ter plekke werd geroosterd en mie die zo uit de oververhitte wok kwam: ja, dat daar durfde ik wel op te vetrouwen. Natuurlijk langs de haven gelopen met de vele vissersboten die die nog op water konden drijven met hier en daar verrot hout!?!
Ons backpackers guesthouse Step-in was gezellig: zitbanken bij de openstaande ramen met uitzicht op het bedrijvige stadsleven, koffie en thee vrij verkrijgbaar. Dit keer moesten we het doen met een dorm-bed: stapelbed in een kamer voor 6 personen en gedeelde douche/toilet.
De volgende dag vroeg op: 5.00 uur, Jeroen had snel wat brood geroosterd en thee/koffie gezet en ik ging op het laatste moment de rugzakken ompakken in 2 kleine rugzakjes. Na een nachtje slapen had ik me bedacht, dat ik met al die bagage te blijven lopen, geen trek in had. In de haast heb ik mijn Rado-horloge ergens laten liggen, die ik met veel trots had gekocht in KL (gelukkig was het een fake voor 18 RM= 4 Euro!).
Met de taxi vertrokken we naar het longdistance busstation: Jeroen werd door verschillende verkopers naar de verschillende loketten getrokken: voor dezelfde rit naar Sandokan waren er verschillende prive busmaatschappijen. Ik zou alvast een plaatsje in de bus bezetten: Jeroen kon me nog net redden uit de verkeerde bus. Toen ik instapte zei iedereen : ja dit is de goede bus naar Sandokan: wat dat betreft vind ik, dat de Maleizen net Chinezen zijn: Ja knikken terwijl ze de vraag niet helemaal begrijpen, maar toch maar wat zeggen om hun gezicht te redden!
Na een reis van bijn 6 uur stapte we uit op het kruispunt, Sandokan/ Sepilok. Daar stonden al verschillende busjes te wachten: voor slechts 3 RM= 0,60 eurocent konden we de 3 km naar het Oeran-oetang rehabilitation centrum overbruggen. (Dit was trouwens het het echte Sepilok, het andere oeran-oetang centrum bij Kuching had als naam: Semenggoh wildlife rehabilitation centrum, tja hierbij was ik niet goed voorgelicht door een Maleisische receptionist (zie hierboven het verhaal over de Chinezen!?!)
We kregen een voorlichtingsfilm over het centrum, die de baby-oeran oetangs redt uit de jungle, zodra ze door hun moeder te vroeg alleen worden achtergelaten.
Nog voor de voedertijd zagen we ze al tussen door de bomen door zwaaien, een geweldig gezicht. Zodra de huilende kinderen van de Maleisische families van het platform waren vertrokken, kwamen de oeran oetangs heel dichtbij . 1 sprong zelfs naast ons op het platform en maakte het geluid van een huilende baby: deze oeran oetang was duidelijk nog erg bang: erg ontroerend.

Met een gedeelde bus, we konden met wat andere westerlingen een busje delen, gingen we naar Sandokan, een heel gezellig stadje 400.000 inwoners volgens 1 reisgids en volgens een andere 220.000?!?
“s avonds op de boulevard met vele terrasjes wat gegeten en de volgende dag met een georganiseerde reis naar sungai Kinabatangan rivier: de rimboe in, tenminste wat er van over is gebleven…
Regenwoud verdwijnt hier heel snel en de Maleisische meneer die klaagde, dat het rivierwater zo bruin/modderig is door de ontbossing vond het ook onzin dat wij westerlingen ons met de ontbossing bemoeien want zelf hebben we toch ook alles weggekapt dus mogen zij het toch ook?!?

Jeroen is inmiddels wakker geworden (het is nu 10.00 uur plaatselijke tijd), dus het is tijd om wat nuttigs te gaan doen, dan jullie met mijn verhalen te vervelen: we gaan snorkelen.

Wordt vervolgd.. wellicht….

Groetjes
Jeroen en Desiree