Flores, Labuanbajo, terug naar de bewoonde wereld!

Flores, Labuanbajo, 26 december 2012, 2e kerstdag.

‘Do you want to buy, beautiful souvernir?’ Terwijl we ons net hebben gezetteld in Gardena hotel in Labuanbajo met bamboe hutten, bereikbaar via vele trappen, uitzicht op de baai met de vissershaven en de nabij gelegen eilanden, worden we gestalkt door de magere man. Heb ik dit wel echt gemist, toen ik gisteren zo verlangde naar de de bewoonde wereld...?

Jeroen zit nog na te genieten van de motortocht vanuit Bima langs de glimmende rijstvelden uitmondend in de zee, via kleine dorpen, waarbij zijn stuurkunst op de proef werd gesteld op onverharde wegen met vele plassen water na een onverwachte hoosbui. ‘Als we morgenochtend een taxi nemen, kunnen we op tijd de ferrie nemen om de kerst in het katholieke Fores te vieren!’ opper ik. Weg wil ik van de voordurende starende ogen en de standaard vraag ’Do you speak Indonesia’ waarna het gesprek vervolgens stopt. Ik heb gewoon spierpijn in mijn armen om via gebarentaal de bevolking steeds duidelijk te moeten maken, waar we naar toe wensen te gaan. Jeroen zit ineens rechtop: ‘Een rit van anderhalf tot twee uur, een uur van tevoren kaarten kopen, vertrektijd ferrie 9.00 uur misschien 8.00 uur, dat betekent om 4.00 uur opstaan!’ Al discusserend lopen we het hotel uit. Een man, die zich Jan noemt, spreekt ons aan:’ Taxi? Good price: 200.000 R to Sape for Ferry to Flores?’ We weten het nog niet, want gaat de boot wel? We gaan terug naar de receptionist van ons hotel Koko, die verschillende telefoontjes pleegt naar het kantoor van de ferrie. Geen bereik. We gokken het erop, alleen kunnen we Jan niet meer vinden. Koko weet nog wel een vriend met auto, echter voor 100.000 R meer. Als we het te duur vinden, weet hij ineens wel Jan te bereiken: om 5.00 uur zal hij klaar staan.

De volgende dag zitten we gepakt en gezakt om stipt 5.00 uur bij de ingang van het hotel. Koko deelt ons mede, het wordt een half uur later, want Jan woont ver weg. ‘Dan wil ik toch maar een ontbijt’ roep ik naar Koko. Zowaar 10 minuten later staan er gebakken eieren, toast, koffie en thee klaar. Dat om half zes geen Jan, maar een andere chauffeur voor ons staat, is me om het even. De door de lonely planet geroemde uitzichten hoog in de bergen zijn adembenemend, maar of het door de prachtige rijstvelden kwam of door de rijstijl van onze chauffeur? Hij heeft in ieder geval alle records gebroken, binnen precies een uur rijden we Sape binnen!
Het loket van de ferrie is dicht en zal voorlopig niet open gaan: de boot vertrekt om 16.00 uur, volgens een vrachtwagen chauffeur. Een motorrijder heeft een ander verhaal: ‘Tomorrow boat going, better take cheap hotel, 70.000 Ruphia’s.’ Uiteindelijk vertrouwen we een politieman, die ons koffie aanbiedt. ‘Ferry, no, not this morning, it will be this afternoon, maybe tonight at 10 PM. The manager will decide. Because of Christmas, people stay with family in Flores, so yesterday no ferry come.’ Om de tijd te overbruggen huren we een motor en bewonderen we de rijstvelden in een wat rustiger tempo, dan het uur daarvoor. Om 12.00 uur doen we nogmaals een check bij de politieman: hij heeft de manager gesproken: om 10.00 PM gaat definitief de ferrie. ‘Why don’t you take a little boat to privat sandbeach and have a nice time?’
Hij brengt ons samen met een Israelische tourist Gay naar een boat en inderdaad nog geen half uur later zitten we op ons prive strand met helder blauw warm water , dat zelfs Jeroen doet bewegen een duik te nemen! Al gauw stopt een andere boat met locals bij ons strandje, giechelende vrouwen en vriendelijk knikkende mannen komen ons tegemoet: of ze met ons op de foto mogen? Een half uur lang zijn we bezig, want iedereen wil apart met mij, Jeroen en Gay op de foto. ‘Merry Christmas ‘ roepen ze in koor. De tijd vliegt voorbij, nog een hapje eten , wat internetten, bootkaartjes kopen, baggage ophalen, die we bij een warung hadden achtergelaten. Om 20.00 uur stappen we aan boord en worden meteen geleid naar de VIP room met relaxstoelen en veel beenruimte. Ik hou mijn benen angstvallig omhoog, rustend op mijn rugzak, want tussen de stoelen door zie ik de ratten voorbij vliegen, langs het waarschuwingsbord ‘Be aware of rabies’ . Als de ferrie om 24.00 uur vertrekt, lig ik al te slapen. Mijn trui en jas heb ik aan, een handdoek als deken om mijn benen: de airco staat zo hard te loeien, dat ik even het idée had al weer terug te zijn in het winterse Nederland.

Om 7.00 uur op 2e kerstdag komen we aan op Flores. Jeroen zit nog geen half uur later met een echt Americaans ontbijt voor zich compleet met sausijsjes en ei, terwijl ik me door een motorrijder naar de plaatselijke kerk laat vervoeren. Net op tijd om het kinderkoor 'We wish you a merry Christmas’ te horen zingen en de hand te schudden met de locals om me heen: mijn kerst anno 2012 kan niet meer stuk!

Hartelijke groeten van Jeroen en Desiree