Flores, Komodo. Even waan ik me in de pre-historie

Flores, Ruteng, 31 december 2012.

‘Give me your camera, I make good video!’ De ranger rent het bos in, ons achterlatend met een levensgrote komodovaraan voor ons. Zijn tong rolt zijn bek uit, wit schuim (met 60 dodelijke bacterien) druipt op de grond. Peter van het Oostenrijkse stel uit onze groep hoor ik tegen zijn vrouw fluisteren:’ Als de dragon onze kant uitkomt, moet je zigzaggend wegrennen.’ Ik kijk achterom en zie een smal pad, waar maar één richting mogelijk is: recht vooruit…!

We hebben net ons ontbijt op en kunnen onze ogen niet open houden. Het varen gedurende de nacht op de ferrie heeft een behoorlijke aanslag gedaan op ons, dus toch maar eerst douchen. Dit is wel even afkicken: na een heerlijke warme douche in Bima op Sumbawa, de eerste sinds 2 weken (ook al was het lastig mengen -een hete dunne straal met een koude volle straal-) moeten we het nu doen met ijskoud water. Na een ‘middagdutje’ van ruim 3 uur, besluiten we op zoek te gaan naar een kantoor dat een 2 daagse Komodotour kan regelen. We nemen de laatste van de vele kantoortjes: de man is vriendelijk, al verandert de prijs met de minuut, 700.000 R, nee toch maar 850.00 R want we zijn met z’n tweeen, maar het kan zo weer 500.00 p.p. worden, als we met 6 personen zijn. Op ons verzoek belt hij rond voor andere deelnemers, aangezien we 2 weken in Sumbawa wel erg intensief met elkaar opgetrokken waren (slechts 3 toeristen tegengekomen: een Australische vrouw op zoek naar een hotel, een Nederlander op de fiets door Azië en wel een avondje met ons wilde doorzakken en Gay, de Israelische man die samen met ons gestrand was bij de ferrie.). Helaas geen andere gegadigden voor de tour. We lopen terug en bij het kantoor tegenover ons hotel worden we naar binnen gegetrokken: ‘I have other people for Komodotour!’ Hoe wist hij dat? Blijkt dat hij gebeld was en gezegd heeft, geen mensen te hebben.

Enfin, de volgende dag zitten we met z’n vijven in de boot –letterlijk- het blijkt een kleine onstabiele boot te zijn, zonder beloofde zonnendek. Het Oostenrijkse echtpaar begint te protesteren en even lijkt het, dat we een grote boot krijgen: echter deze wordt slechts als opstapboot gebruikt naar onze oorspronkelijke boot. ‘You wil have good trip, I will speak you later.’ De man van het kantoor staat met een big smile op de kade, blijft ons uitwuiven, totdat we hem niet meer kunnen zien. We worden door de kapitein en zijn matroos als een koninklijke familie behandeld: naar Rinca eiland gebracht om de eerste veranen te zien, lunch staat klaar met verse groenten rijst, vis, ananas, mango, door naar een rif met prachtig koraal en verschillende gekleurde vissen. Het dak boven de stuurhut wordt als zonnedek ingericht: trap naar boven en matrassen op het dek gevolgd door uitgebreid diner waarna we kunnen wegdromen in de geprepareerde bedden op het dek met gestreken lakens op zachte matrassen en prima kussens.
De volgende dag worden we tijdig gewekt (6.00 uur) door het aanzetten van de generator en met de geur van het ontbijt: gebakken banaan.Thee, koffie, heet water wordt voortdurend aangevuld. Bij de eerste regenbui rent de matroos over de boot om de schermen opzij te laten zakken, zodat we ook hierbij geen ongemak hebben.

Om 7.00 uur staan we op Komodo eiland, twee jonge westerde mannen zijn ons net voor en gaan breed glimlachend met de eerste ranger op pad, wij volgen 5 minuten later met andere ranger, gewapend met een lange stok op zoek naar de komodo dragons! Multi-inzetbaar blijkt hij te zijn: hij gaat helemaal door de knieen (ligt bijna op de grond) bij het maken van een foto, terwijl wij op behoorlijke afstand poseren achter een –slapende- varaan. Dan begint hij te vertellen: ‘Vroeger offerden ze elke dag een geit zodat de toeristen konden zien hoe en in wat voor tijdsbestek een veraan zo'n beest konden verslinden. Nu moeten de veranen zelf jagen en kunnen ze met gemak met z'n vijven een buffel aan! Ook mensen zijn niet veilig: drie kinderen van het plaatselijke dorp waren in het bos aan het spelen, toen één van hen werd aangevallen en opgegeten. Drie jaar geleden liep een Franse tourist mr. Bacon te ver van de groep in het bos en nooit meer is teruggevonden. ‘
Hij staart opzij in het dichte struikgewas en roept opeens: ‘The dragon!’ Met handgebaren geeft hij ons aanwijzingen. Deze volgen we stipt op: een sergeant in het leger zou trots op ons zijn. Na 5 minuten maant hij ons tot stoppen: de veraan komt voor ons het looppad op en beweeg zich langzaam van ons vandaan. Zijn logge lichaam duwt hij met zijn dike poten bij elke stap omhoog, de nagels van zijn voeten klauwt hij vast in de grond. Het is doodstil in de groep als we hem volgen. Op het smalle pad schiet onze ranger met mijn camera het bos in en zie ik hem even verder ons filmen met het levensgrote pre-historische beest tussen ons in. Ik sta vastgenageld aan de grond en voel dat mijn spijsvertering een dramatische verandering ondergaat. In de vijf minuten die volgen heb ik in ieder geval voldoende filmmateriaal – met dank aan de ranger- om een vervolg op Jeressica park te laten maken.
Terug op de boot gaan we naar mantapoint, waar Jeroen tijdens het snorkelen tientallen manta’s weet te spotten. Ik moet het doen met één manta, zelfs op behoorlijke afstand: echter deze keer ben ik er niet rouwig om.
De dagen daarna zijn omgevlogen: samen een dag op de motor de omgeving van Labuanbajo verkennen, waaronder de prachtige grot Batu Cermin. Een bruiloft misgelopen omdat de Indonesische man die ons had uitgenodigd, dit keer 5 minuten te vroeg was op de afgesproken tijd en zonder ons was vertrokken! Een party in het Jakarta hotel, waar 30 van de 70 mensen op kwamen dagen en de performance van de live band voor 90 % uit karaoke met de locale bevolking bestond. Heerlijk zwemmen in het zwembad in hetzelfde luxe hotel, waarbij de drankjes 3 x zo duur waren en we van een overnachting hebben afgezien: 800.000 R. i.p.v. 150.000 R. (=12 euro) in ons eigen hotel.

Op 30 december om 20.00 uur komen we aan in Ruteng, dankzij het luxe shuttle busje van Gunung Mas via smalle bergwegen met honderden haarspeldbochten: 120 km binnen vier uur. ‘Our pick’ aldus de lonely planet is Kongregasi Santa Maria Berdukacita. Dit blijkt een klooster te zijn, waar we om 21.00 uur binnen moeten zijn. ‘Maar we moeten nog eten,’ oppert Jeroen. Voor deze keer mogen we tot 21.30 uur wegblijven, maar dan gaat de poort toch echt dicht! Ontbijt tussen 6.00 – 7.30 uur, afgestemd op het schema van de nonnen. Dat ik de volgende dag ‘s morgens gewekt word door prachtige kerkzang, laat me niet weerhouden om definitief te verkassen naar het hotel iets verderop in de straat. Het oude jaar willen we toch niet om 21.00 uur afsluiten samen op een kamertje in een klooster…?
Voor nu: wensen wij iedereen een fantastisch 2013. Gelukkig nieuwjaar!

Hartelijke groeten,
Jeroen en Desiree