Flores, Bajawa, nieuwjaar op zijn Indonesisch!

Flores, Bajawa, 5 januari 2013.

“If you wait 2 hours, then you can see how all the pigs will be killed.’ Met een krijsend varken tussen hun in verlaat een lange stoet van mannen, vrouwen, kinderen met bamboomandjes op hun hoofden het traditionele dorp Wogo: dit vanwege de begrafenis van 2 mensen uit verschillende dorpen. In het nabij gelegen dorp -slechts 10 huizen groot- staan grote pannen met rijst op het houtsvuur. Steeds wordt er nieuwe rijst aangevoerd in de kleine bamboomandjes, die vervolgens door een aantal vrouwen gezeefd worden om daarna in één van de pannen te verdwijnen. Ik hoor het gesis van grote hompen vlees in een enorme braadpan: het blijkt de buffel te zijn, die vroeg in de ochtend geslacht is…

We hebben een goede keuze gemaakt om het klooster in te ruilen voor een verblijf in het hotel Rima in Ruteng. De eigenaar staat ons al op te wachten, regelt een motor, voorziet ons van alle gewenste informatie en tekent zelfs voor ons een reisschema uit op een plattegrond: eerst het 3 km verderop gelegen traditionele dorp Kampung Retung met 2 bamboohuizen bezoeken. Daarna naar Cancar, waar we via een stenen trap én dankzij een ‘donatie’ aan een dame naar een uitzichtspunt worden geleid met een fantastisch uitzicht op de rijstvelden in de vorm van een vijftal reusachtige spinnenwebben. Na een weg vol met gaten, losse stenen en soms alleen dikke modderplassen komen we aan bij de kleine Liang Bua druipsteengrot. De lucht betrekt, wat ons doet besluiten twee andere zaken te skippen: het hoger gelegen gedeelte met mooie uitzichten en een dorpje om te relexen. We rijden snel terug naar Ruteng en net als we onze bestelling doen in het restaurant valt de regen in bakken naar beneden. Een uur later staan we weer bij het hotel om een paar uur te slapen na de intensieve motortocht.

“Willen jullie oud en nieuw met mij en mijn familie vieren?’ De eigenaar van het Rima hotel neemt ons mee naar de eerste verdieping waar zijn familie al aan een gedekte tafel zit. Rijst, kleine gehaktballen en groenten wordt voor ons opgeschept. De trots vader van de eigenaar van het hotel stelt ons voor aan zijn kinderen en kleinkinderen. Na de maaltijd stappen we in de auto van de hoteleigenaar samen met zijn vrouw en kinderen. We komen in een ander gedeelte van Ruteng: luxe huizen staan er op een rij. We horen Indonesische muziek en zien verschillende mensen dansen: het lijkt wel linedansen. Iedereen zingt daarbij en ook wij kunnen niet achterblijven met ‘My Bonnie is over the ocean.” Als we daarna de jive dansen, krijgen we zelfs een staande ovatie. Om 23.30 uur wordt iedereen bij elkaar geroepen en rond het maria beeld wordt er met elkaar gebeden. Om precies middernacht wenst iedereen elkaar ‘gelukkig nieuwjaar,’ en wordt de discomuziek aangezet voor de jeugd, gevolgd door het afsteken van vuurwerk. We krijgen wederom een rijstmaaltijd aangeboden en dansen tot 1.30 uur.

Op nieuwjaarsdag gaan we nogmaals met de motor op pad. Een paar 100 meter voor het Todo, barst de regen los en mogen we schuilen bij een oud huis: blijkt onder de overkapping de gehele bevolking van het dorp nieuwjaar te vieren! Ook wij horen erbij en krijgen direct een bord met rijst en wat onduidelijk vlees aangeboden: als het maar geen hondenvleees is,de delicatessen hier juist met nieuwjaar. Op oudejaarsavond trekt de jeugd erop uit, zet valstrikken uit met botten en voor elke hond die ze vangen krijgen ze 50.000 R= 4 Euro, toch een aardig zakcentje. We kijken naar de lucht: een paar druppels regen willen we nog wel trotseren en gaan naar Todo, bestaande uit een paar huizen en één prachtig traditioneel donker bamboohuis. Het dorpshoofd geeft ons een sarong en we volgen hem naar het bamboehuis: bijzonder om samen met hem daar te verblijven: ik voel me gezegend. In de 2 uur daaropvolgende tocht terug naar het hotel blijft het regenen, waar zelfs onze regencapuchons niet tegen zijn opgewassen. Gelukkig hebben we een warme douche, die veel goed maakt.
De volgende dag gaan we met wel een hele luxe auto naar Bajawa, slecht 1 week oud en er staat een jaguar op de voorkant van de auto. Echter na intensieve bestudering blijkt het een Toyota te zijn! Om de prijs te drukken, delen we de auto met 3 Poolse touristen die we in het hotel ontmoet hebben. Binnen 4 uur komen we aan bij het Edelweishotel in Bajawa, waar een Argentijnse dame nerveus rondloopt. Ze heeft net een dorp bezocht, blijkt haar chauffeur dronken te zijn. De gids van het hotel is bezig met het regelen van vervoer voor haar: voor 1,7 miljoen R kan ze een auto met chauffeur krijgen om naar Maumere te gaan en nog een paar excursies doen binnen1 ½ dag. (in mijn ogen veel te duur, wij zouden een derde deel betalen). Of we met haar die middag mee willen, want er is een feest in een traditioneel dorp. Na wat onderhandelen laten we ons overhalen om voor 500.000 R meet e gaan (de normale dagprijs voor een auto!). Dan is het wachten op de auto met chauffeur: duurt een uur, inmiddels is het 13.30 uur, het feest zou duren tot 15.00 uur. Eerst wat getouwtrekt over wie rijdt: de Argentijnse dame wil persé de gids die Engels spreekt. Als we eindelijk rijden, slaat de gids een andere weg in: bijkt het naar het bezinestation te zijn: een file van auto’s voor ons die hetzelfde idee hebben en ook graag willen tanken. Om 14.00 uur rijden we weer: ‘Hoe lang is het rijden?’De gids knikt geruststellend: ‘One hour, will be ok!’ Om stipt 15.00 uur komen we in de stromende regen aan bij Guru Sina, het lijkt wel uitgestorven. De gids ligt toe: vanwege de regen wordt er niet gedanst, dat brengt namelijk ongeluk. ‘Wait!’ We wachten een uur, de regen houdt op en zowaar 10 mannen komen opdraven in gekleurde pakken, maken een dansje en net zo snel als ze gekomen zijn, vertrekken ze weer: net Volendam! In het volgende dorpje Luba kunnen we 2 huisjes zien. De rest is onzichtbaar door in de druilige regen. De Argentijnse blijft onvermoeibaar:’Snel, dan kunnen we de markt van Balajawa nog bezoeken. We slaken een zucht als we de dame op de markt kunnen achterlaten, terwijl ze haar camera paraat houdt en tegen de verkopende marktvrouwen roept ‘Smile, smile.’ Zou ze het tegen zichzelf hebben?

Wij zijn de twee dagen daaropvolgend in een wat langzamer versnelling de traditionele dorpen gaan bezoeken met een door Jeroen gecharterde bemo voor slechts 250.000 R per dag die we met de 3 Poolse toeristen deelden. Naast de begravenis hebben we de ‘echte’ nieuwjaarsceremonie mogen aanschowen, waarbij 7 dorpen samen kwamen en met honderden uitgedorsten mannen en vrouwen in verschillende gekleurde sarongs om de megalieten danste in het traditionele dorp Nage en als afsluiting 3 eieren in de lucht gooiden over het oudste huis van het dorp om te testen of dit jaar een voorspoedig jaar zou worden. Ook dit jaar hadden ze geluk, want de eieren waren heel gebleven, aldus een man van het dorp. “Hoe weten jullie dat de eieren heel zijn gebleven? ‘ vraag ik, want we konden de eieren niet zien vallen . Als antwoord volgt: ‘Dat weten we gewoon!’
Hartelijke groeten,
Jeroen en Desiree