Dag Havana, welkom Trinidad! 20 -23 december 2013

Met weemoed neem ik afscheid van Havana, de stad die in het verleden is blijven hangen: de behendig opgelapte Amerikaanse auto's uit de jaren vijftig en de stijfdeftige gebouwen. De sigarenfabriek zal ik niet snel vergeten, waar elke torcedor de sigaar van begin tot einde maakt achter een van de tafels, die in rijen van tien naast elkaar en achter elkaar zijn opgesteld. Uit vijf tabaksbladen rolt hij de sigaren en in speciale houders legt hij ze onder een pers. Hij wordt per stuk betaald en maakt er zo'n honderd tot homderdtwintig per dag. Elke dag krijgt hij ook twee sigaren mee naar huis, maar in de fabriek mag hij er roken zoveel hij wil. Dit is wellicht de laatste plek waar je mag roken op het werk! Ook vrouwen rollen net zo hard mee. Elke torcedor is gespecialiseerd in het rollen van bepaalde soorten. Maar slechts een paar specialisten weten welke melange voor elke soort sigaar gebruikt wordt. Dat blijjft zo een goed bewaard fabrieksgeheim. Foto's maken is (wellicht daarom) niet toegestaan.

We rijden richting Trinidad over een vrij goede geasfalteerde weg langs een vlak groen landschap met hier en daar een verloren palmboom. Met de gaten in de weg waarvoor we in de reisgidsen zijn gewaarschuwd valt het reuze mee. Wel passeren we een paar wegopbrekingen waarbij net nieuw asfalt is gelegd en het onduidelijk is over welk gedeelte we kunnen rijden. Dit heeft als gevolg, dat de bus diepe bandensporen achterlaat. Na ruim zes uur inclusief een half uur lunchtijd komen we aan op het busstation van Trinidad. Bij de uitgang van het station is het bijna geen doorkomen aan vanwege de vele ronselaars die hun casa particulares aan de man proberen te brengen. Ook wij worden vast geklamt, dit keer door Anna die een folder onder onze neus houdt en roept dat zij de goedkoopste kamer heeft van de gehele stad: slechts vijftien CUC = elf euro per nacht. We lopen door naar een populaire casa die we al hadden uitgezocht. ' Full booked.' roept Anna. Dat blijkt inderdaad het geval. Anna blijft ons met een brede glimlach volgen. We besluiten naar de casa van Anna te gaan. Op de eerste verdiepeing is een grote slaapkamer, waarin wel vier personen kunnen verblijven en daarachter een nog groter dakterras. ' Vijfentwintig CUC,' zegt Anna.
' Het was toch vijftien CUC?'
'Ja, dat is de kamer beneden. We kunnen wel even kijken.'
Deze kamer blijkt een stuk kleiner te zijn en komt uit op een donker binenplaatsje.
' Ja, we nemen toch de kamer op de eerste verdiepeing,' zucht ik.
Ik vang de blik op van Anna en zie haar ogen twinkelen...
Het is een goede keuze geweest: niets ontbreekt. Er zijn twee grote handdoeken, toiletpapier en veel warm stromend water komend uit de douche. In Havana hadden we ons moeten behelpen met een dunne koude straal water uit de kraan en douche, soms slechts een paar druppels als de waterdruk niet toereikend was.
Anna weet wel een leuk restaurantje voor ons. 'Good price.' We krijgen zelfs twee CUC korting op de prijzen van de menukaart. En dan te bedenken, datAnna ook nog commissie krijgt, houdt het restaurant er genoeg aan over.

De twee dagen die we in Trinidad hebben doorgebracht zijn omgevlogen.
Verdwalen door de straatjes, mijn enkels bijna verzwikkend op de oneffen troitoirs, onze weg zoeken met de Plaza Mayor als orientatiepunt langs paleizen en twee tot drie eeuwen oude gebouwen. De lage huizen met pastel kleurige gevels en de geplaveide straten, doen denken aan de tijd dat de auto niet bestond. Mannen met brede hoeden galopperen met wilde paarden door de straten en gezinnen met paard en wagen voeren hun inkopen naar hun huis. Vooral 's avonds wanneer overal de deuren opengezet worden om wat frisse lucht binnen te laten, hebben we inkijk in de schoonheid van al die overblijfselen uit de koloniale tijd.
De omgeving verkennen op het paard, zelfs Jeroen waagt zich eraan, suikerriet drankjes nuttigen op een ranche, verkoeling zoeken in een bron bij een waterval, en in galop weer terug naar Trinidad. We zijn net op tijd bij Casa de la musica, om samen met de jeugd in de openlucht mee te swingen op de laatste tonen van de Salsaband.

We zijn inmiddels in Remedios, het is 24 december, 2013, 14.00 uur. Er wordt nog volop gebouwd aan immense grote stellages. Mannen klimmen zonder veiligheidslijnen meters omhoog om de laatste stukken hout met gekleurde afbeeldingen te kunnen bevestigen, die door een hijskraan naar boven zijn getakeld, Ik kijk uit naar vanavond, waar om 20.00 uur het carnaval zal losbarsten en tot de kleine uurtjes zal duren.
Rest ons jullie alvast hele fijne kerstdagen toe te wensen.

Feliz Navidad!
Jeroen en Desiree