Parrandas, carnaval met kerstmis!

Remedios, 24 december 2013

Het was spannend of we een slaapplaats konden vinden in Remedios. Gelukkig wist Anna de eigenaresse van onze casa in Trinidad een adresjes. Het was wel verplicht om half pension te nemen en het totale verblijf was dubbel tarief. Maar we waren er blij mee, want eenmaal daar aangekomen, zagen we backpackers die wanhopig een hostel zochten.
Normaal is Remedios een slapend stadje met 49.000 inwoners, waar je een verdwaalde toerist aantreft. Tijdens de parrandas komen talloze toeristen, inclusief Cubanen uit alle hoeken van het land om te zien hoe de locale bevolking helemaal uit hun dak gaan. Deze traditie gaat terug tot het einde van de 19e eeuw. Volgens de legende begon het allemaal toen enkele inwoners op een kerstavond een hels kabaal begonnen te maken om hun buren te wekken en hen ertoe aan te zetten naar de middernachtmis te gaan. Het jaar daarop namen de buren op dezelfde manier wraak, en sindsdie proberen de twee wijken van de stad )El Carmen en El Salvador elkaar op 24 december de loef af te steken met de mooiste koetsen, kostuums, vuurwerk en voetzoekers... Het is inmiddels een ware erezaak geworden.
Op de 2e dag van ons verblijf in Remedios voel ik de spanning oplopen tijdens de opbouw van de twee kunstwerken, die tegenover elkaar gezet zijn op het centrale plein. Als ik te lang bij een kunstwerk blijf staan, word ik door een local gesommeerd om een foto te maken van het bouwwerk aan de overkant, dat toch echt de mooiste is. We lopen door en slenteren langs vrolijk uitgedorste marktkraampjes op het plein en in de aangrenzende straatjes, waarbij regelmatig het geluidsniveau van de housemuziek afgewisseld door salsamuziek tot ongezonde hoogte oploopt. Ik krijg een groep Cubanen in het vizier, die met vaandels lopen, op trommels slaan en trompet spelen, gevolgd door drie swingende dames op hoge hakken, schaarsgekleed in een fel rood, geel een blauw badpak, dat bij de heupen hoog is uitgesneden. Daarachter zijn verschillende dansparen, die in hetzelfde vlotte tempo meedansen en om elkaar heen kronkelen. Als de stoet voorbij is, het is inmiddels 17.00 uur, barst een enorm vuurwerk los. Het lijkt wel oorlog. Rookwolken waaruit brandende restanten van het vuuwerk, inclusief houten stokken als speren op de menigte neerkomt en er af en toe een gil klinkt. Dit keer niet uit vreugde, maar vanwege een wond op het hoofd en zelfs in het gezicht. Nu begrijp ik waarom men ons geadviseerd heeft om bij het vuurwerk een hoed te dragen.
We trekken ons terug uit het feestgewoel en laten ons door de heer des huizes van de casa een uitgebreid diner voorzetten van zoete aardappelen, gebakken banaan, salade en zelfs draadjesvlees, dit keer van het speenvarken. De muziek van de straat is ook hier in de casa duidelijk hoorbaar.
We spoeden ons wederom naar het plein, want op onze vraag ´Wanneer begint het carnaval´ krijgen we steevast als antwoord ´Het begint, wanneer het begint!´ Die middag blijkt nog maar een voorproefje te zijn geweest.
In de avond begint het eerste gedeelte van de hoofdact van het echte varnaval plaats. De lampen van de twee vaste bouwwerken worden geleidelijk aangestoken onder het gejuig van de aanwezigen en de kunstwerken gaan er steeds mooier uitzien.
Aan het begin van de middernachtmis wordt opnieuw vuurwerk aangestoken, nu door de andere wijk dan vanmiddag, en zelfs tijdens de mis in de kerk, blijft de oorverdovende muziek op het plein gewoon doorgaan.
Het is drie uur als de eerste van de twee praalwagens in beweging komt met daarop dames in glimmende satijnen jurken en tot stilstand komt voor het eerste bouwwerk. We hebben niet meer gewacht tot de tweede praalwagen werd verreden. Later hebben we vernomen, dat om vijf uur ´s nachts de ceremonie werd afgesloten met het verrijden van de tweede wagen, gevolgd door vuurwerk. Ik lag toen al in coma, terwijl Jeroen een wat onrustige nacht had. Zijn zakken waren namelijk gerold, toen hij ´s avonds tijdens het vuurwerk in het gedrang kwam van de mensen op het plein die de brandende stukken vuurwerk probeerden te ontvluchten. Hij voelde dat er aan zijn horloge werd getrokken en begon te roepen. Zij belager liet los, maar ondertussen had zijn maat Jeroen zijn zakmes en een bundel peso´s ter waarde van vijf euro afhandig gemaakt. Aan de portemonnee konden ze niet komen, die had Jeroen in zijn achterzak met rits gestoken en hield deze steeds vast. Daar staat wel tegenover dat Jeroen van Cubanen, die achter de belagers liepen, een fles Black label wisky in zijn handen geduwd kreeg. Toch geen slechte deal...

Inmiddels zijn we verder getrokken via Santa Clara naar Camaguey en hebben hier de beste douche van heel Cuba getroffen.
Morgen gaan we met de nachtbus naar het uiterste zuidoostenlijke punt van Cuba naar Baracoa, waar strand en natuur op ons wacht.

Hartelijke groeten
Jeroen en Desiree