Een taxirit om nooit meer te vergeten...

Baracoa, 1 januari 2014, 20.20 uur

Feliz ano nuevo, gelukkig nieuwjaar!

We zijn inmiddels drie dagen in Baracoa, een stadje aan zee met houten huizen, enkele koloniale woningen en een klein, levendig centrum, waar je struikelt over de de fietstaxi's. De rit er naar toe zal ik niet snel vergeten. We waren net aangekomen in Camaguey, toen we werden aangesproken door een ronselaar. 'Taxi? Gedeelde taxi kost slechts de helft, is confortabel en je bent veel sneller op jouw bestemming dan de Viazulbus. Voor 100 CUC kan ik je naar Baracoa brengen. Ik zorg wel voor een medepassagier.'
Dat leek ons geen slechte deal. (Voor de bus konden we niet reserveren, maar moesten 30 minuten voor vertrek aanwezig zijn en dan maar hopen, dat er plek zou zijn. Daarbij moesten we vanwege het overstappen een nacht doorbrengen in een volgende plaats of met de nachtbus van 1.55 uur gaan en daarna een paar uur wachten op een aansluitende bus.) Op de afgesproken tijd 10.00 uur stond inderdaad onze taxi voor onze casa, al was deze een stuk kleiner dan ons beloofd was. De prijs dreigde wat omhoog te gaan: 120 CUC , maar daarvoor zaten we met z'n tweeen en twee chauffeurs. Ik wilde alleen voor de afgesproken prijs 100 CUC. Dat kon, maar dan zou de rit via Santiago de Cuba gaan om een medepassagier af te zetten. Prima toch. Het ophalen van de medepassagier, het steeds wisselen van chauffeurs en het tanken van benzine kostten al een uur. Doordat er elk uur ruim een kwartier werd gestopt, kwam de vaart er niet echt in. Maar het dieptepunt was, toen na ruim vier uur rijden onze chauffeurs ' ontdekten' dat we niet met z'n drieen rechtstreeks vervoerd moesten worden, maar dat onze medepassagier een andere bestemming had. Deze Franse dame hield voet bij stuk en wilde niet naar ons reisdoel. Dat betekende dat het reisplan moest worden omgegooid en er maar liefst 350 km was omgereden. De vervolgroute was duidelijk niet bekend voor onze chauffeurs: zodra ze locals passeerden, vroegen ze de weg. Om 17.30 uur konden we afscheid nemen van onze vrouwelijk medepassagier.
Nog geen 500 meter verder strandden we bij een blokkade op de enige weg naar Baracoa. Een hijskraan was druk bezig om een deels ingedeukte vrachtwachten van de rijbaan te halen en naar de berm te verplaatsen. Ons geduld werd op de proef gesteld. Ruim een uur later konden we verder. Het was erg donker geworden. Ook al merkten we door de scherpe bochten dat we door een hoog gebergte slingerden, maar moesten het doen met de beschrijving van onze reisgids: 'een van de mooiste routes van Cuba. De kust is grotendeels rotsachtig en de weg slingert tussen kale heuvels en de zee. In de kleine inhammen tussen de kliffen kun je schilderachtige vissersdorpen zien liggen.' Om 23.00 uur kwamen we bij de casa aan, die we via de eigenaar van onze vorige casa hadden geregeld. Het eten stond al voor ons klaar. De casa zal al vol, maar geen probleem, want zijn broer een paar deuren verderop had ook een prima slaapplaats.

Na de lange taxirit waren we wel toe aan wat rust; de eerste dag naar het strand, waar Jeroen zich liet verleiden om snorkelspullen te huren, maar er na het witte zand geeelte, slechts gras op de bodem te zien was.
De tweede dag hebben we samen met een jong Duits stel het national park bezocht, na eerst een uur volledig door elkaar geschud te zijn, dankzij de onverharde wegen vol gaten. Maar het was de moeite waard: een boottocht langs de mangroves, waar onze gids ons wees op verschillende dieren, maar ons vergat te attenderen op de mogelijkheid van zwemmen bij het strandje, dat we aandeden. Voor mij een reden om de helft van de gevraagde prijs van de tour te betalen. Jeroen was verbaasd, dat ze het ook nog accepteerden. Terug genoten we van het landschap van kokospalmen en fruitbomen en waren op tijd voor de oudejaarsavond: we waren door de eigenaar van de casa uitgenodigd om met hem en zijn familie mee te doen, want hij had voor deze gelegenheid een heel varken aan het spit. We werden begroet met de gebruikelijke cocktails Mujito's en luide muziek, waarop de familie uitbundig dansten. Om precies twaalf uur 's nachts werd de fles champagne geopend om het nieuwe jaar in te luiden...

Jeroen en Desiree