Walvis- en Noorderlicht avontuur, dag 1

Zaterdag 28 januari 2017

‘Je bent gekozen tot Reisreporter 2015 bij Voigt Travel voor jouw prachtige blogs over jouw reis naar het Finse Lapland en hebt 750 euro aan reischeques gewonnen!
Het al weer bijna twee jaar geleden, toch moet ik mezelf nog een keer in mijn wang knijpen. Ja, het is echt waar. Eindelijk ga ik van mijn prijs genieten. Een nieuw avontuur. Dit keer walvissen in Noorwegen spotten en nogmaals van het Noorderlicht genieten. Dat de wekker vannacht om kwart voor drie af ging, mag de pret niet drukken. Een laatste controle van mijn rugzak en reistas.
Mijn vriend Jeroen steekt zijn hoofd langs de slaapkamerdeur: ‘Desiree, ben je klaar?’
Ik spring op. ‘Yes!’ De rugzak rolt van het bed.

‘Wat een hoop mensen hier op Schiphol. Je kunt bijna niet geloven dat het vijf uur in de ochtend is.’ Ik kijk Jeroen aan.
Hij neemt een flinke slok van zijn koffie. ‘Ik ga wat sterke drank scoren, want dat is in Noorwegen niet te betalen. Tot zo.’
Ik vang een glimp van hem op voordat hij de drankenwinkel instapt.
Een dame naast me begint te praten over haar reis naar Salzburg. ‘Heerlijk zo’n vakantiegevoel, nietwaar?’
‘Zeker. Ik ben er wel aan toe! Drukke tijd achter de rug. Gisteren had ik een interview door de Telegraaf. In februari komt mijn debuutroman ‘Vrij onder de sluier’ uit. Het gaat over mijn tijd in Saoedi-Arabië.’
De dame is even stil. Dan gaat ze verder: ‘Ben je daar geweest? En heb je er een boek over geschreven? Wat goed.’
Een warm gevoel vlamt op. Vragen en antwoorden wisselen elkaar af. Jeroen roept me. Het is de hoogste tijd om te gaan.

Als we na een tussenlanding in Trompse uiteindelijk rond elf uur ’s morgens in het koude Evenes landen, voelt het voor mij nog steeds warm aan. De bus brengt ons binnen een half uur langs stille besneeuwde fjorden naar het restaurant Rekenes Gard in Harstad, een oud boerderij voor een 2-gangen lunch. De eigenaar heet ons van harte welkom, terwijl hij met een blaasbalg het open haard vuur verder opstookt. Door het raam lonkt het meer met rode houten huisjes.
De wandeling in de omgeving is kort, want de grond en wegen zijn bedekt met ijzel. Zelfs het grind erop kan niet voorkomen dat ik af toe wat glibber over de weg.
Een plaatselijke gids neemt ons mee naar Trondenes voor een bezoek aan een kerkje uit 1150 met eeuwenoude afbeeldingen die door het vergaan van nieuw pleisterwerk weer deels te zien zijn. Via een looppad komen we aan in het museum met de Viking historie en de Tweede Wereldoorlog. Ook hier raakt de gids niet uitgepraat over het oude kerkje en laat een film hierover zien.

Het is alsof ik weer thuis ben, op het moment dat we ons inschepen op de 46 meter lange en meer dan 100 jaar oude Nederlandse schoener ‘Noorderlicht’, dat ooit een lichtschip in de Oostzee is geweest. De smalle hutten, nauwe gangen, de kleine lampjes aan de houten wanden.
Schipper Floris de Waard geeft ons wat wat aanwijzingen. ‘Het dak openhouden in haven/ tijdens slapen, vanwege het condens. Tijdens varen die dan het dak van de hut weer dicht, want je wilt toch geen zeewater over je kleding heen krijgen.Vannacht brandoefening test, morgen na ontbijt echte oefening. Etenstijden: acht uur, tussen een en twee uur en ’s avonds om half zeven. Als de bel buiten deze tijden gaat: kom snel, want is er nieuws: bij voorbeeld walvissen of noorderlicht.’

Het slotwoord is aan expeditieleider Jan Belgers:
We doen het rondje Senja andersom, gezien de verwachte sterke wind van 6-7 morgen. Het is 52 mile: vertrek morgenochtend half 8, aankomst tegen 14.00 uur. We hebben dan bescherming van de eilanden. Mocht je al ziek worden in jouw badkuip, neem dan zeker pillen in tegen zeeziekte, liefs een uur van te voren.

Terwijl iedereen nog aan het nakletsen is, trek ik me terug in mijn eigen wereld achter mijn IPad. Ik herleef alle gebeurtenissen en breng ze op smaak met een toefje humor en nostalgie. Hier helemaal alleen in mijn hut is geluk heel gewoon.